Esir kentin, esir insanları

Geceleri karanlık çöker kente...

Örter bir yorgan gibi içe gömülmüş duyguları

Duymaz, bilmez, kimse kimsenin halini

Yalnızlıkla cebelleşir durur, genç bir kadın

Televizyon izlerken, yarının ekmeğini düşünür bir adam

İş bulabilme umutlarıyla, yorgun düşlerin içinde boğulmakta bir yiğit...

Sabaha daha çok var...

Umuda da öyle...

Kahır çekmeye de...

Açılır kapılar, kapanır kapılar, yaşamın içine...

Bir kavga gibidir, günle boğuşmak...

Yüzlere konar, yalan gülücükler

Bir kırlangıç havalanır umuda doğru

Döner dolaşır, iner kalkar ve duvara toslar

Bir umudun adı gibidir güneş...

Yükseldikçe yok eder düşleri...

Geceleri karanlık çöker kente...

Umutlar düşlere kalır...

Düşler kafesler içinde yalnız.

Esir kentin esir insanları

Çıkamazlar kafeslerinden bir türlü..

Ölürken bir kafes bırakırlar miras olarak

Esir kentin esir insanları...