Eski bir İstanbul türküsüyüm

Gizemlerle dopdolu

Eyüp Semti;

Sabahın ezan sesinde,

Yıkar

Bütün nurlu yüzleri.

Yaşam

Beni, benden alır.

Diker

Eyüp Sultan’ın Kabri’ne

Nöbetçi.

Topkapı Surlarında;

Fetih tapusudur,

Ulu batlı Hasan’ın diktiği

Sancak.

Yer, gök

Gelmiş, geçmiş.

Ellerinden

Bir şeyler gelmiyor.

Selam dururlar

Ancak.

Sarayburnu’nda;

Fi tarihli bir

Efsaneyi anlatır,

Boğaz’ın serin suları.

Haliç’in girişine çekilen zincir,

Ayasofya’nın iflası.

Ne kadar yıkansa

Kurumaz,

Bizans’ın

Kirli çamaşırları.

Sonuna kadar

Aç kapılarını

Topkapı Sarayı;

Yavuz Sultan Selim,

Mısır Zaferi’nden dönüyor.

Boşuna mı dövünüyor

Mehter Marşları.

Küf kokan galerilerinde

Tarihin ak-pak yüzleri

Derin uykularında uyuyor.

Çocuksu heveslerimizle

Ciğerlerimize dolsun,

O eşsiz vapur dumanları.

Sirkeci-Eminönü’nde,

Damak tadı yenilen

Ekmek arası balık.

Soğan kokan ellerimiz.

Ya seyyar satıcı sesleri;

O sırlara

Bir daha mazhar olamadık.

Karaköy’deki  kalabalık;

Köprünün altı da

Üstü de bir.

Yabancılaştırdın bizleri.

At arabaları kovan

Metro Tramvayı;

Kimler dinliyor,

Bu  keşmekeş  senfonisini.

Sosyete züppeliği ile,

Yukarıdan seyre bakıyor

Galata Kulesi.

Dolmabahçe Stadı’na,

Küçüğüm diye  alınmadığım gündü.

Metin Oktay’ın ağları delen golü;

Dillerden düşmedi bir türlü.

Dokunmayın, ne olur

Çocukluğumdur;

Popumda donum

Türlü  heveslerle,

Dolmabahçe Tahta İskelesi’nden

Denize girmekte…                   (20 Kasım 2010 -8.şiir kitabımdan)