Eski Datça ve Can Yücel

Eski Datça denince pekçokları gibi aklıma ilk gelen Can Yücel olur.

Eski Datça'nın minik kutuları andıran taş evlerinden huzur yayılır kesme taştan daracık sokaklarına. Bu sokakların üstüne göğe uzanan ağaçlar dallarını sarkıtır. Salaş kahveler kadar modern kafelerin, el sanatları atölyesinin, kilim satan küçücük dükkanların bulunduğu sokaklardan geçip Can Yücel Sokağı'na açılırsınız. Ardından şairin evinin kapısına yönelir, kendi sesinden şiirleri kulaklarınıza çalınırken insan boyunda kaktüslere, turunç ağaçlarına bakarsınız toprak zeminli bahçesinde. Şair hala şiirler okur, bu kez kızı Güzel'e:

Sen ki çiçekleri toplamayan 'güzelim'

Çiçekleri sulayan çocuk

Ve ben ki buruk ve kavruk

Bir ihtiyar adamım artık

Ardından kalabalığı izlersiniz duvarından ağlar sarkan beyaza boyalı evin yanındaki kulübeye yönelerek. Kulübe ki duvarları raf, rafları binbir kitap... Türkçe, İngilizce, Fransızca. Almanca da var mıydı? Sonra ahşap masaya serpiştirilmiş çizimler... Sanırım kızına ait şairin.

Tok ses, okumayı sürdürür yaşamı:

Martılar ki sokak çocuklarıdır denizin...

Kulübenin dar verandasında rahat bir sandalye görür, hayal edersiniz. Buraya oturup sükut-u hayale mi dalardı? Mesela harfleri mi dolardı zihnine şu şiirin:

Kibrit çakıyorsun karanlıkta

badem çiçeklerini görmek için

ve mart denizlerinde tedirgin bir çift

sarnıç gemisi gözlerin

Bir iş açacaksın sen başımıza

yangın mı olur artık, bahar mı?

2. Datça Edebiyat Günleri, ölümünün 11. yıldönümü olan 12 Ağustos'ta Can Yücel'i anarak başladı ve şiirle müzik dinletileri, fotoğraf sergileri ile 14 Ağustos'a kadar sürdü. Usta şairin eşi Güler, kızları Su ve Güzel de geçen seneki gibi oradaydı. En güzel şiirlerinden biri düştü aklıma:

yaşamak düğünse, sen orda gelindin

seni soydum, güler, dünyayı giyindim