Eski dostlar ve hayat

Şimdi, şu an, Bursa merdivenlerinde eski dostlarımla oturup geçen onca senenin tahlilini yapmak isterdim. Şimdi yalnız hissediyorum kendimi. Eski dostlar gibi dostlar yok artık… Oysa ne kadar çok isterdim olmasını...

Her geçen gün herkesin hayatında bir şeyler değiştiriyor. Benim de değişti elbette geçen zaman içinde. Ama bir yanım hep eksik kaldı. Eksiği doldurmaya çalıştım, başaramadım. Şimdi boşluklarım, eksikliklerim daha fazla. Aynı resimdeki gibi… Sahibi olmayan bir bisiklet ve ait oldukları yapıdan çok uzakta hilaller gibi...

Üniversite’de okurken ne ideallerim vardı. Çok çalışıp başarılı olacaktım. Okul bitti. Çok da çalıştım. Ama başarmanın sadece çok çalışmak ile gerçekleştiğinin ve başarmak kelimesinin hep doğruluk, dürüstlük ve iyi niyetlilik ile ilgili olduğunun yanılgısını yaşayarak. Eski dostlarım yanımda olsa uyarabilirlerdi belki beni ama ben kendi iç sesimi dinledim. Çok kötü niyetli insanlarla karşılaştım iş hayatında. Ama işsiz kalmak pahasına da olsa ilkelerimden taviz vermedim. Yalan söylemedim. İkiyüzlülük yapmadım. Ödülü ise hiçbir şey oldu. Anladım ki hayat eski dostlarla geçirdiğim günlerdeki gibi saf ve temiz değil. İçten ve dürüst değil hiçbir şey. Çıkarsız hiçbir eylem yok. Ben bu değilim, diğerleri gibi değilim ve olamam da, olamadım da.

İstedim ki her şey doğru, olması gerektiği gibi olsun. Hatalarımı savunmadan, kabul ederek paylaştım insanlarla. Ama aynı şeyi göremedim. Biraz olsun içtenlik bulamadım. Maske takılmış yüzler ile yaşadıkları anın hayat olduğunu düşünen insanlar vardı hep.

Umuyorum ki bir gün kendim gibi insanlarla karşılaşacağım ve mutlu olacağım. Bu arzuyu hiç kaybetmedim içimde. Ne denli yalnızlığa çekilsem de korkumdan, ne denli soru işaretleri olsa da aklımda hayata karşı, kaybetmeyeceğim…

Bir gün mutlaka bulacağım dostlarımı…