Eski dostlar

Geçenlerde internette oyalanıp dururken, lisede öğrenim gördüğüm arkadaşlarımla iletişim kurma imkanı buldum. 1970-73 döneminde beraber olduğum arkadaşlarımın üç tanesi ile görüşmeye başladık ve diğerlerini aramaya koyulduk. Facebook sayesinde oluşan bu durum bizleri bayağı sevindirdi. Aradan ellibir sene geçmiş ve biz hala birlikte olmak için çaba sarfediyoruz, düşünebiliyor musunuz? Bunun tek bir açıklaması var bana göre. Demek ki o zamanlar mutluymuşuz, arkadaşlığın, dostluğun kıymeti varmış ve biz o günleri arıyormuşuz . 

Televizyon, internet, mp3 çalar, cep telefonu v.s hiçbiri yok. Ama mahalle aralarında top oynamak, radyodan arkası yarınları dinlemek, arkadaşlarla oturup sohbet etmek, fikir karşılaştırmaları yapmak gibi insani değerlerin hepsi mevcut. Mahallemizin kızlarını bacı gibi görüp kollamak, onların dert ortağı olmak, sevdalıysa sevdasına ortak olmak gibi yüce duygularla yaşamak. 

Şimdi düşünüyorum da bu gençlik neden mutsuz, neden karamsar, neden pisikolojileri berbat ? Çünkü herşeyleri önlerine hazır geliyor, yoğun bir çaba harcayarak belli bazı şeyleri elde etmelerine gerek yok. Bilgisayardan başka meşgaleleri yok, oyun oynayıp düşmesini bile bilmiyorlar. Biz düşüp dizimizi kanattığımızda kabuk bağlar geçerdi. Şimdi doğru e mar çektirmeye, yok acaba ilerde yürüme zorluğu mu çekecek vb. şeylerle çocuğun bir daha oyun oynamasını adeta engellemeye çalışırız. 

Neyse uzun lafın kısası televizyonumuz, bilgisayarımız, mp3 müzik çalarımız yoktu ama, birbirimize mektup yazardık. Arkadaşlarımızla oyunlar oynardık, sevdalandığımızda o nu gördüğümüzde yüreğimiz yerinden çıkardı. 

Demek ki o zamanlar çok mutluymuşuz ki ellibir sene sonra da olsa birbirimizi özlemişiz ve görüşmek istiyoruz. Şimdi diğer arkadaşlarımızı bulma çabası içerisindeyiz ve bulabildiklerimizle iletişim kuracağız. Kaybolan dostluk duygularını yaşatmak ne güzel. Sanırım bugünün dünyasında böyle duyguları yaşamak çok zor.