Eski sevgiliyi öldürmek

Sevgili olunmaz bizde, sevgili ölünür. Kadın ya erkeğindir ya da kara toprağın. Ayrıca bizim sevgimizde tezahürat yoktur ama kanlı sevdaların adamıyızdır. Ölümüne severiz. Öldürene kadar severiz. Hayatta her şeyin bir sonu olduğu gerçeğinden çok uzaktayız nedense. Sonlara katlanamıyoruz. Acıyla yüzleşemiyoruz. Verdiğimiz acının bir faturası olabileceğini kabullenemiyoruz. Yiyip içip hesaba itiraz ediyoruz. 'Severek ayrılalım' diyemesek bile 'lanet olsun' dememeyi beceremiyoruz. O noktaya kadar geliyoruz, o noktaya kadar getiriliyoruz işte. Eski sevgilimiz neden zihnimizin anı bahçesinde kendine bir yer bulamaz. Bunu hiç mi haketmez. Hayır. O beni terketti. Artık başkasının kollarında. Beni nasıl sevmez? Bana nasıl yanlış yapar? O halde beni sevmeyen ölsün. Kendi ölmezse ben öldürürüm.

Cinayetler. Cinnetler. Sokak ortasında dövülen, sövülen, öldürülen kadınlar... Neden? Çünkü kocasının aşağılamalarına, dayağına, aldatmalarına dur demiş. Ama erkek durmuş mu? Hayır. Kapmış bıçağını vermiş cezasını, vermiş cezasını, vermiş cezasını. Benim namuslu(!) halkımın gözü önünde hem de.

Hastalıklıyız. Zihnimizi irinli düşünceler kaplamış. Zihnimize virüs kaçmış bizim. Muhasebe biliriz ama muhakememiz zayıftır. Ruha inanırız ama insan ruhuna itibar etmeyiz. Ruh ölümsüzdür ama sevgilinin ruhu değil. Onun da bir canı olduğunu anlayamayız. Çocukluk hastalığımız olan benmerkezcilik yakamızı bırakmaz bir türlü.

İki şey var ki çok hukuksuz gelir bana. Anne-çocuk aşkı ve kadın-erkek aşkı. Her iki ilişkinin ve duygunun ne terazisi vardır ne de hukuku. Her ikisinde de bazen kantarın topuzu kaçıverir. Ama nihayetinde insan bağışlayıcıdır. İnsan aklını başına toplayandır. İnsan kadir kıymet bilendir. Yani öyle olmalıdır. Eski sevgiliye bıçak çekmek alçaklıktır. Yaşananların anısına acılar sineye çekilmeli, ışıklar kapatılmalı, müziğin sesi hafif açılmalı ve biten aşkın şerefine iki üç kadeh yuvarlamalıdır insan.