Eskiden masallar vardı; masallar mı unutuldu yoksa hayat zaten masal mı oldu?

Çocuk, büyük, genç, ihtiyar masallar hayatımızda önemli yer kaplıyordu; şimdi neredeyse “masal” kelimesi bile unutuldu.

Daha çok değil benim neslim bile masalların sihirli dünyasında büyüdü. Ne olduysa son 50 yıl içinde oldu.

Sözde bilgimiz kültürümüz arttı akıllandık, masallar artık bize inandırıcı gelmemeye başladı. Peki, inandık da ne oldu? Masallar âleminden gerçeklerin dünyasına geçtik de daha mı mutlu olduk? Dün saçma diye masallara gülenler bugün gerçeklere ağlıyorlar. Keşke bir yanımız masal olarak kalsaydı.

İçeriğinde ne olursa olsun masal kelimesi barış kokuyor. Çocukların böylesine kolay masaldan kopmaları onları çocuk olarak bırakmak istemeyişimizden oldu. Önceden inanmıyorduk masallara. Ama inanmadığımızı söylemiyorduk. Bizim de hoşumuza gidiyordu, sempatik buluyorduk. Gittik geldik masallarla dalga geçtik. Bu durum çocuklara yansıdı ve onlar da masallara inanmamaya başladılar. Çocuklarımız akıllandı ama bu bize hiç yansımadı.

Şimdi gerçeği yaşıyoruz, her şeyi bilerek görerek. Masallardaki devlerden cücelerden yardım bekliyoruz. Masallarda her şey vardı ama IŞİD kelle kesmiyordu. Masallar bitti çocukları kaybettik; çocukları kaybettik masallar bitti. Bir gün belki bizler de yüzyıllar sonra masal olacağız.