Eskimeyen hikaye'M...

Sonbahardan kalma sarı yapraklar savrulurken rüzgarda,

yine gölgen düşüyor gecenin mavi ıssızlıgına.

Her defasında SENsin diye uzanıyorum

göğün çıplak karanlığındaki parlak yıldızlara,

her defasında yanılıyorum...

Herkes biliyor hikâyeMi, biliyor da, 

bir sorsalar, bir daha sorsalar.

dur-durak bilmeden anlatacağım ezberimdekileri;

yıllar sadece saçına değil, diline de vuruyormuş insanın meğer…

Yok yok böyle olmayacak, 

anlatmaktan vazgeçip yeniden yazmalıyım HikâyeM'i, kendimi, seni…

Yapabilir miyim?

Kaderi sil baştan yaz/dır/abilir miyim?

Peki “Seni artık unuttum!” desem;

kandirabilir miyim kendimi, bitirebilir miyim içimdeki seni?

Olmaz ki, yapamam ki!..

Aklımda Eskimeyen HikâyeM, 

dilimde unutulmaz ismin ve hani o şarkıdaki gibi

"sen gözlerimde bir renk, kulaklarımda bir ses, 
içimde bir nefes olarak kaldıkça"

bitireMeM ki!..

***