Eşkiya dünyaya hükümdar olmaz!

Bütün çocukluğumu harcadım, bir yüz yaşında uyandım bu sabah… Kırmızı şapkalı kız, Safiye Ayla’nın yorgun sesiyle uğurladı beni… Sahici olan her şey yakışıyordu birbirine… Kurtlarla savaşmaktan emekli olunmuyordu… Kim bilir kaç masaldır yine girecekti… Onu bekleyen kulübenin içine… Alelacele uğurladı beni…

Radyoyu açtı ellerim. Kollarım artık beni dinlemiyor... Ellerim, bana paralel bir hüzne bağlı… İçimdeki şarkı, radyoya sıçrıyor… Ersen ve Dadaş’lar okuyor son dakika haberlerini: Eyvah… Eyvah… Eyvah…

Bir çift daha boşanmış Bilge köyünde…

Mahkeme tutanakları konuşuyor:

Kadın: Kocamı seviyorum… Ayrılmak istemiyorum. Ama yaşatmazlar bizi… Ölmek istemiyorum… Çocuğumu görmeden yaşayamam…

Adam: Karımı seviyorum… Ayrılmak istemiyorum. Onunla uzaklara gidebiliriz… Yeni bir hayat kurabiliriz. Onu şimdi başkasıyla evlendirecekler. Bu beni öldürür zaten…

Hukuk: Önce töreye bakıyor… Sonra kadına ve adama…

Hukuk: İfadelerinde birbirlerini sevdikleri açık ve net olarak belli olan çifti boşuyor…

Hukuk: Töreye yenik düşüyor… Yirmi birinci yüz yıl… Orta Çağ’a yeniliyor…

Bütün çocukluğumu harcadım… Orta çağda uyandım bu sabah…

Gelin ışıtalım karanlığı…

Ey varlıklı, takunyalı demokratlar, hadi gelin! Nur dediğiniz de İlahi bir ışık tanesi değil mi?

Bilge Köyünde, birbirini sevdikleri halde ayrılmak zorunda kalan bu çifti kavuşturmayalım mı?

Buna var mısınız?

Gelin, ulaşalım o çifte…

Adamı işe yerleştireceğim. Evlerini tutacağım. İlk 3 ay kiralarını ödeyeceğim, mutfaklarına da destek olacağım. Sevgiye olan saygımdan dolayı, Anadolu insanına olan gönül bağımdan dolayı yapacağım…

Hani şu sizin Deniz Feneri diyorum… Işıtmaz mı ortaçağ karanlığını?

Gün, bu ülkenin çocuklarının birbirine sımsıkı sarılma günü değil mi?