Esteramon’un günlüğünden

<ı>“Eğer yaşasaydım,

<ı>Senin için şiir gibi yaşardım.

<ı>Eğer isteseydin sen de,

<ı>Belki gülebilirdim ben de.”

demiştin hatırlıyor musun?

Kaç yüzyıl önceydi ben hatırlamıyorum. Ama aramızda büyük bir sevginin yaşanmış olduğunu biliyorum.

Uzun zaman geçti. Fakat sanki seni daha dün görmüşüm gibi yüzün aklımda. Kolay değil yıllar boyunca yüzünü aklımda tutabilmek. Demek sevince olabiliyormuş. Ama bu nasıl bir sevgi ise seni bir türlü ısıramadım. Hani benimle hep olasın, benimle birlikte sonsuza dek yaşayasın diye.

Kendi bencilliğim uğruna seni de benim gibi gecelere mahkum etmeyi göze alamadım. Zaten sen de istememiştin böyle bir hayatı öyle değil mi?

Ben hep bu yaşımda kalırken...sen tüm güzelliğin ile yaşlanıp...gittin. Ama birlikte yaşadığımız o 45 yıl, 550 yıllık hayatımın en güzel yılları oldu. Ben de onca yılın ardından ilk defa sana bak kısacık bir şiir yazdım dün akşam...

<ı>“Ayak seslerin,

<ı>ne kadar sessiz.

<ı>Şimdi bu oda,

<ı>ne kadar da sensiz.

<ı>Ne yapıyorsundur kimbilir,

<ı>oralarda bensiz...”

Vampir Estaramon