- Kategori
- Öykü
Estiğinden
Çok uzakta kızıl bir bulut
Bulutun altında mor kuru bir dağ
Kış soğuk keskin
Kulakları donduran rüzgar
Mevsimler dönüyor
İnsan bir üşüyüp
Bir uyanıyor
Bir yanıp
Bir yatıyor
Sonra buna ömür deniyor
Her insan kendi kuytusunda
İnsan kendi kuytusunda çocuk
Bir bir gazel
Bir bir yağmur tanesi
Bir ben
Her taraf her yön sen
Üşüyüp uyanıyor,
Yanıp,yatıyorum
Ben
İçinde sevinç hüzün öfke ve korku
Kollarımı sarıyorum kendime
İnsan kendisiyle kucaklaşır mı deme
Kucağımı açınca kendimi buluyorum
Ben kışın ayazında
Baharda meltemde
Yazın çatlayan toprağında
Güzün gazelinde
Yeniden
Seni sarıyorm sımsıkı
Sonra kollarım yorulup düşünce iki yanıma
Selam duruyorum bir ağacın fırtınaya direndiği gibi
Gövdemle tutunuyorum toprağa
Yaşın kaç olması lüzümsuz
Pekçok şey gibi
Yani kuruntular gibi
İnsan soba karşısında yada ağaç gölgesinde
Kendisiyle ne konuşuyorsa o mudur?
Ve kendini hep avutur mu
Nede olsa avutularak mı büyüdüğümüzden
Hep kendini dindirir
Hayatın sırrı yaşamakta
ne ot gibi ne öteki hayvanlar gibi
Yaşamak sadece her duyguda
ne kadar çok duygun varsa o kadar farklısın
Çok uzakta kızl bir bulut
Bulutun antında mor kuru bir dağ
Pencerenin arkasında ben
Her yanım senn.