Estiler yine...

İlk kez bir doğum günümde bu kadar tatsızım…nedenini düşündüm iki gün boyunca bulamadım, belli bir sebebi olmadan insan bu kadar mutsuz olur mu ? oluyormuş…

Bu melankolide bir iki şiir yazayım bari dedim o da çıkmadı, oturup eski şiirlerimi karıştırdım ve birkaç mısrasını çaldı aklım , tozlu defterin sararmış yapraklarından…

Ben bu ruh halinden çıkamadım madem…siz batıp çıkın hüznüme…

Bu fesatlık da biraz burcumdan sanırım, ara sıra eser…hani ben hüzünlüysem sizde hüzünlenin hesabı :)

***


Hiç sevmediğim uzun yol seyahatlerinin sebebi

Nasıl ölüm korkusuysa , çiçek kokularına gizli militanlığım da ter kokundan…

Aynı şeyleri düşünüp durmaktan, kendini yenileyemeyen beyin hücrelerim intihar ederlerken göz pınarlarımdan, ruhum da kurtulmak için bu saplantılardan uçmak ister çoğu kez semaya ama dedim ya korkuyorum ölümden…

Evde kalmış kızların , taze geline bakışları kadar, sevgi(!) dolu artık güneşe bakışım…

Ben geceleri solumaktan hayatı, sanırım artık aya aşığım…. demişim...ben bu aya taktım kafayı ezelden...


Ne yapayım herkes AŞKA AŞIK…ben aya…

Bu ay dolunay oldu mu hele, görmeyin benim şaşkın halimi…ne halt edeceğini bilmez deli gibiyim…

Dengesizim demiş miydim ?

***

Öyle korkak oluyorum ki bazen…gölgesinden tırsanlar var ya o misal…

Bazen cesaretim şahlanıyor bu kez cesaretimden korkuyorum:)

Defteri karıştırırken gördüm aşağıdaki şiiri pes dedim, bunu ben mi yazmışım ?

Es geç güzelim

Kılımız kıpırdamaz

Ez geç kıymetlim

Canımız acımaz

Biz ne acılar gördük

Gözümüz korkmaz

Bu yalancı ayrılıklar

Bizi yıkmaz

İçer miyim sandın sabahlara dek

Düşer miyim sandın kahpe dertlere

Geçer miyim sandın hemen sevdadan

Ben aşka aşığım, aşık bahane

Yıkılmaz kalemiz

Kumdan değil ki

Vursun med-cezirler, dalgalar

Ne yapar ki karşısında

Dursa kayalar

Biz ne sağanaklarda ıslandık

Kurumadan düştük

Acı denizlere

Yinede yılmadık

Baktık güneşe

Biliriz aşk yine kuyumuz kazar

Karanlıklar korkutmaz bizi

Ay var dostumuz

Bir yıldız kaysa ne yazar…..

***

Hem inanma aşka, hem tutkunu ol….ne tuhaf bir çelişkidir bu…

Hiç kimse ve hiçbir olay insanın kendi kendisini acıttığı kadar acıtmıyor onu anladım…hele ben…o kadar acımasız olabiliyorum ki kendime…bir müddet kanatlarımın iyileşmesini beklerim artık….

***

Satırlarından fışkıran kinle

Yuvarlandı aklım uçurumdan

Ve kendime geldim nihayet

Bir hiçtim aranan boşlukta

Virgüller tükendi

Nokta

Testi kırılınca içinden saçıldı

Çil yavrusu

Yalanlar

Pınarlarım

Kanıyor

Gözlerime bakma

Başında hare

Sırtında kaşıntın da vardır senin

Melek kanatların çıkarken

Ne kadar çocuk ruhu kalmışsa içimde

Onu da al götür

Günaha sokma

Aşk değildir senin bu dediğin

Onuru düşünce ayaklara

Vurdu o kendini

Bir kuytuda….

Tükendi virgüller……Nokta……




***




Az
biraz
yokum
kanatlarımı acıttım...iyileştirmem lazım...