Et ve kaplan...

Biri gırtlağımdan çekip alsın bu elleri... Nefes alamıyorum. Küçük insanların küçük hesaplarından yoruldum artık. Nedir bu? İnsanlar aslında içlerinde kızgın öfkeli kaplanlar mı taşıyor? Etinin göründüğü en küçük bir anda üzerine atlayıp kanını dökmek, etini parçalamak için fırsat mı kolluyorlar?

Bu tür laflardan hoşlanmıyorum; "yok benim kuyumu kazdılar, yok arkamdan iş çevirdiler, yok insanlar şöyle yok insanlar böyle, ben aslında iyi niyetliyimdir, iyi bir insanım ama onlar beni çekemiyorlar..." Laf... Kimse saf kar tanesi değil... Herkesin kömür isine bulanmış tarafları var... Bunu kabul edersek herşey daha da kolaylaşır... Kimse kimsenin damarına basmadıktan sonra zarar görmez...

İstisnalar yok mu? Elbette var... Ve ben bu istisnalardan birine dehşetler içinde şahit oluyorum. Birilerinin o küçücük hesaplarına başka birilerinin hayatlarının kurban edilmesine, insanların üzerine paspas gibi basılıp geçilmesine şahit oluyorum. Kaplan durmuyor avını kolluyor ve etin ucu toplu iğne başı kadar görüldüğünde saldırıya geçiyor. Pençelerini geçirip onu yerlerde sürüklüyor.

Çare yok. Bunun içinde yer almak zorundasın. O kocaman ummandan ayrı bir damlacık olarak yaşarsan buharlaşır uçarsın. Çare yok. Bütün bunlar için insanlığından çıkman mı gerekiyor peki? Alışırsın öğrenirsin demesin kimse. Ben bütün bunlara alışmak bütün bunları öğrenmek istemiyorum. Ben bunlara şaşırmaktan vazgeçmek istemiyorum. Bunlara şaşırmadığım an bir kaplana dönüşmeye başladığımın göstergesi olacak çünkü ve ben kaplan olmak istemiyorum...

Bu iğrenç düzen içinde delirmek üzereyim. Kendim olarak var olmaya çalışmak ve bütün bunlar karşısında çaresiz olmaktan yoruldum. Dağın başında bir ev hayaliyle yaşıyorum ve herkes bundan söz ettiğimde delirmişim gibi bakıyor. Bundan söz etmediğimde delireceğimi kimse bilmiyor elbet...

Ot, çiçek, ayı, kaplan, ceylan, gökyüzü, klübe, toprak... Tüm bunlar delirmeye karşı birer hayalin süsleri... Kimse bana delirmişsin demesin... Delirmemek için hayallerim var bir tek...