Eti senin kemiği benim!

Çocuk olmak şimdi güzel! Oysa eskiden durum çok farklıydı!
Çocukluğu doyasıya yaşamanın yolu ille de başarılı öğrenci olmaktan geçiyordu! Yani okumuş çocuk forsuna sahip olmaktan!
Hadi bir dönem sınıfta kalsanız bir şans tanınırdı ama iki yıl üst üste çaktıysanız vay halinize!
Hemen ertesi gün bir dükkana çırak olarak atanırdınız! İstikamet ya bir marangoz ya da demirci dükkanı olurdu!

Çünkü öyle berber, terzi çıraklığı falan asla olmaaaaz!

Öyle ya, sadece ortalık silinip süpürülecek, kolay işler bunlar!

Halbuki ille de cezasını çekmeli çocuk!

"Bu hayta sana teslim usta"

"Okumuyor al adam et bu iti"

“Ellerin dert görmesin”

“Eti senin, kemiği benim”

Okuldan uzak kalmanın ilk gerçek tokadını daha ilk günden hissederdi çocuk!

O minicik yüreği yerinden fırlayacakmış gibi çarpar, körpecik yanağı kıpkırmızı olurdu!

Hem de hiçbir suçu yokken!

Öyle ya, Nasrettin hoca boş konuşmaz, testiyi kırmadan önce önlemini almak gerek!

İlerleyen zamanlarda daha dikkatli olsun diye, bu tokat kulağına küpe olsun diye!

Eee baba izin vermiş nasıl olsa!

Hem annenin eline tutuşturduğu kocaman reçelli ekmekle sokakta oyun oynamaya koşturmak yok öyle bundan böyle!

Haftalığını alınca da bisküvi gazoz falan almak yok, o günün akşamı kuruşu kuruşuna babanın avucuna sayacaksın!

Diğer aile bireyleri evin bahçesinde güle oynaya çay içip, sohbetler ederken sen o küçücük bedeninin yorgunluğuna yenik düşüp uyuyakalacaksın!

İşte o dönemlerin şanssız çocukları bugünün yetişkinleri olarak karşımızda durmaktalar!
Hani o her mızmızlandığımızda hemen"eski kafalı" yaftası yapıştırdığımız o elleri öpülesi kutsal insanlardan bahsediyorum..

Bazen düşünüyorum da, hayata eksik başlayan o insanların darmadağın ettiğimiz duygularını bugün ne kadar tamir edebiliriz ki!

Blognot; Bu yazıyı, sırf sınıfta kaldı diye taşıyamayacakları ağır yaşam şartlarına boyun eğmek zorunda bırakılan o dönemin çocuklarına yani Babalarımıza, Amcalarımıza, Dayılarımıza ithaf ediyorum!!