Ev Yapan Gelincikler…

Kadınlarımız, işçi kızlarımız, hayatın yükünü taşıyan çocuk işçiler…

Hayatın adil olmadığını düşünsek de, tek yerde eşitleniyoruz aslında o da son yolculuğumuzda!

Zorluklar, zorunluluklar hepimizi öyle ya da böyle yakalıyor, hepimiz yaşadıklarımızla büyüyoruz. Büyümek için zorlanıyoruz ya da…

Çoğu zaman ise çocukların hayalleri büyümeden, kendileri büyüyor.

Tuğla işçilerinden bahsetmek istiyorum sizlere, daha kendi evleri olmadan başkalarının evlerinin tuğlaları geçiyor ellerinden tek tek, hayalleri akıyor bantların üzerinden sıra sıra… Yevmiler veriliyor ellerine, o da günü kurtarma adına…

Ev ne kutsal bir kelimedir.  Çoğunlukla yapılan her binada bu küçük yüreklerin emeği var, alın teri var ve ne az insan biliyor bu yaşamları.

Ülkemizde çocuk işçilerin çokluğu hepimizin dinmeyen acısı, değişmeyen yarası olarak devam etmektedir. Yaşamayan bilemez, görmeyen bu zorlukları tahmin edemez, kendi dünyasında yaşayan bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyenlerin çoğunlukta olduğu bir süreçte yaşıyoruz, sosyal medyadan atıp tutuyoruz lakin değişen hiç bir şey yok…

Yüzlerinde hayata dair çocuk gülümsemeleri yine de eksilmiyor, içindeki umutlar hayata yenilmiyor ki bildikleri yaşam bu çünkü! Ne güzelsiniz…

Okul hayatları ellerinden alınmış, çocuklukları çalınmış, baharları erken çiçeğe durmuş yaşamlardan söz etmek istiyorum. Alın terine karışıyor başlarındaki çavuşun sesi, kaçırmayın, hepsini toplayın , sırayı bozmayın!!! Ses her yerde çınlıyor!

Oysa çocuk işçilerin hayatlarından neler kaçıyor, neler yitiyor kimse bilmiyor, sırça köşktekiler otura dursun evlerinde…

Ne söylesen ne eylesen olmuyor, sözün bittiği andır, fotoğraflara yansıyanlarla baş başa bırakıyorum sizleri…

İçimde çalkanan hüzün, yerini dizelere bırakıyor;

bir banttan geçiyor hayat denen

sürekli akıp gidiyor tuğlalar gibi

elleri nasır, yüreği hasarlı gelincikler

umut bağlıyor yeni baharlar için geleceğe

ev geçimi hayat telaşı derken

çeyiz yapmaya yetmiyor narin parmakları

toza toprağa belenenler…

Neslihan Yazıcılar