Eve gitmek istiyorum

Eve gitmek istiyorum. Masmavi denizlere dönmek istiyorum yüzümü. Yalnızlığımı denizle paylaşmak, onunla karışmak, onunla bütün olmak istiyorum. Hafızamda ne varsa hepsini bir bir dökmek akıntıya ve bir daha asla dönmemecesine uğurlamak istiyorum.

Salaş bir balıkçıda taptaze lüferimle buz gibi rakımı yudumlamak, batan güneşe hoşçakal diyip, akşamı kucaklamak istiyorum..  Dalga sesleri arasından sıyrılıp fonda yankılanan eski bir plakla hüzünlenmek biraz belki istediğim. Ya da yan masadaki gençlerin mutluluk dolu kahkahalarına tebessüm etmekte olabilir.. 

Ada çocuklarının fotoğraflarını çekmenin, pansiyon adresi soran turistlere gidecekleri yolu tarif etmenin, hediyelik eşya dükkanlarında sevdiği herkes için ufak tefek bir şeyler alan genç kızların heyecanına şahit olmanın verdiği tatları yeniden hatırlamak, istediğim..

Yorgo Baba’nın yerinde, mavi-beyaz iskemlelerde oturup, ada çaylarını yudumlarken bir taraftan da tavla oynayan yaşlı ada sakinlerini izlemeyi özlemiş olamaz mıyım!! Hayatın telaşesinden çok uzakta, begonvillerle süslü terasın salıncağından mavilerin kesiştikleri noktayı seyre dalmak istiyor da olabilirim gözlerim kamaşana dek! Bir şiir kitabı edinip, kumsalda kendime harika bir şiir şöleni armağan edebilirim. Tıpkı çocukluğumda olduğu gibi; sabahın erken saatlerinde, ılık rüzgarın tenime değişini hissederek bisiklet sürmek isteğini en şiddetli haliyle duyumsayabilirim ruhumda.

Limana yanaşan vapurların korna sesleriyle uyanmak yeni güne ve mükemmel köy kahvaltısı eşliğinde günün gazetelerini gözden geçirmek.. İstediğim şey bu işte! Radyodan yükselen buzuki sesleri, Zehra teyzenin nefis köpüklü Türk kahvesi ile..

Artık eve dönmek istiyorum. ‘’Ben’’ i çok özlemiş olamaz mıyım!!