Evet ile hayır bir gün...

Evvel zaman içinde kalbur saman içinde EVET ve HAYIR isimli iki çok çok iyi arkadaş varmış. Yedikleri içtikleri ayrı gitmezmiş. Kader onları hep bir tutarmış, hiç ayırdetmezmiş.

Bir gün buluşmuşlar. Çok hüzünlüymüşler, dertliymişler.

"Muhafazakar söylemi diye hiç hayırlı günler bile demeyenler birden beni çok kullanır oldular, bazıları da terk eyledi, gitti" demiş biri. Öteki nikah masasında kendisine boykottan dert yanmış. Bir taraf EVET'i, öbür taraf HAYIR'ı tepe tepe ya kullanıyormuş ya da tu kaka ilan ediyormuş. İki dostu birbirine düşman yapmak için yoğun çaba gösteriyorlarmış. Billboardlarda, kitaplarda, elektronik postalarda, çizgilerde, animasyonlarda büyük puntolarla istedikleri gibi yazıp çiziyorlarmış. Bir işkence almış başını gitmiş.

Masumane bir şekilde EVET ya da HAYIR diyenlere etmedik laf bırakmıyorlarmış. Muhakkak kavgacı, suçlayıcı, saldırgan bir tavırla EVET ya da HAYIR denmeliymiş. EVET ya da HAYIR, bu iki sözcük, vatanseverliğin, çağdaşlığın, darbeciliğin, dinciliğin temsilciliği ile ilişkilendirilir olmuşlar.

Halbuki mazi ne kadar safmış, ne kadar güzelmiş. İnsanlığın en çok bildiği ikiliymiş EVET ile HAYIR. Evrenselmişler. İlk tanışılan, öğretilenmişler. Vücut dilleri varmış. Haklarında kitaplar yazılmış, şiirler dile gelmiş.

Bu böyle devam edemezmiş. İnsanoğlu aklını başına devşirmeliymiş. Onları ayırmaya çalışanlara inat her daim birlikte olmaya söz vermişler.

Mutlu son :)

Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine. Ne gerek vardı aylarca birbirimizi yiyip durmaya? EVET de EVET, HAYIR da HAYIR.