Evet mi? Hayır mı? Yoksa 7 şehit mi?

’12 Eylül’ e daha neredeyse 50 gün var…

Ortalık “ evet ” ve “ hayır ” propagandasından geçilmiyor. İktidar Evet için, muhalefet Hayır için vızır vızır çalışıyor.

Halkı etkilemek için bayağı yorulacaklar anlaşılan, dur durak yok. Geziler, söylevler, mektuplar, sahte gözyaşları, birbirlerine atıp, tutmalar, 30 yıl sonra geçmişle hesaplaşmalar vs… Her zaman olduğu gibi bu işin sonu yok. Böyle gelmiş böyle gidiyor. Ama gitmesin artık, yeter yaa ...

Son bir ayı aşkın bir süredir sabahları radyodan ilk haberleri dinlemeden önce bir geriliyorum, Allahım bugün şehit haberi olmasın diyorum. Ama çoğu kez bu dileğim gerçek olmadı. Artık inanın kalbimin sıkıştığını, boynumun kazık gibi gerildiğini hissediyorum, gazetedeki defin haberlerini sonuna kadar okuyup, bitiremiyorum.

Ertuğrul Özkök bugünkü yazısında, “Niye Nişantaşı’ndan hiç şehit cenazesi kalkmıyor? Neden bir siyasetçinin, ünlü bir insanın akrabasının şehit olduğunu işitmiyoruz? ” diyor.

Gönülden diliyorum ve istiyorum ki; tanınmış bir aile ya da gariban bir aile oğullarının şehit haberini almasın, Nişantaşı’ndan da – Hakkari’den de şehit cezanesi kaldırılmasın…

Ateş düştüğü yeri yakıyordur. O anneler, babalar, kardeşler, akrabalar, eşler, çocuklar ve sevgililer nasıl yanıyordur düşünmek istemiyorum. Hiç kolay değil… 18–19-20-… yaşlarında gelecekleri için umutları – hedefleri olan, düzenleri olan genç insanları yitirmek. Yerine geride 3 – 5 tane daha erkek evlat olsa kimse kimsenin yerini tutmaz, tutamaz, herkes kendi başına bir değer…

Bu gençlik vatani görevini sağlıkla yapıp yerine getirsin, günlerini ruh ve beden sağlıkları bozulmadan tamamlayabilsinler. Bunun için Cumhurbaşkanı, meclis, iktidar, muhalefet, Genel Kurmay, hatta dünya, hatta medya herkes ama herkes payına düşeni yapsın.

Artık barış olsun, sevgi olsun, saygı olsun… Yürek küpürtüsü olmasın!

Sağlıklı ve huzurlu olunuz…