Evim, Evim Güzel Evim

Her ev bir sır küpüdür, içini bilemediğiniz gibi, kapıların ardında neler olup bittiğini de tahmin bile edemezsiniz. Bazen anlatırlar yaşadıklarını, inanamazsınız!
Bazen suskunluklarından anlarsınız,neler yaşadıklarını...

Her ev, oda oda bir başka dünyadır. Bazen tüm dünya bir odaya sığar...

Herkesin düşünü bir ev süsler. Bu bazen " Bahçesinde ebruli /hanımeli / açan bir ev" dir.(1) Bazen, "Loş kayıkhaneleriyle bir yalı." (2) Bazen de pembe damlı, yeşil pancurlu,balkonlu bir beyaz evdir.

"Gözlerimin önünde hep aynı beyaz ev,
Her dağ yamacına kurduğum
Beliren her su kenarında
Pembe damlı,yeşil pancurlu,balkonlu
Balkonuna tırmanan sarmaşık.
Gece, pencerelerinden sızacak ışık
Kışın tütecek bacası
Kapıyı ittiğinde çalacak bir çıngırak." (3)
(...)

Ama ille de doğduğumuz evi özleriz. Ve çoğu kez doğup, büyüdüğümüz ahşap bir evdir. Her tahtasının tek tek gıcırdadığı,kendisine has bir kokusu olan, bizimle birlikte nefes aldığına inandığımız bir ev. Artık belleğimizin tozlu raflarında kalmış olsalar da bizi bir türlü terk etmeyen, düşlerimizi süsleyen o ahşap evleri bir türlü unutamayız:

"İşte doğduğun eski evdesin birden,
Yolunu gözlüyor, lamba ve merdiven
Susmuş ninnilerle gıcırdıyor beşik
Ve cümle yitikler,mağluplar,mahsunlar..." (4)
(...)
Necip Fazıl Kısakürek ise, "Camlarından kızıl biberler sarkan" Ahşap Ev'ini bakın nasıl anlatıyor dizelerinde.

"Bir köşende anneannem,dalgın Kuran okurdu
Ve karşısında annem,sessiz gergef dokurdu.
Semaverde huzuru besteleyen bir şarkı
Asma saatte tık tık zamanın hazin çarkı.

Çam kokulu tahtalar gıcır gıcır silinmiş
Sular cömert, 'Temizlik imandandır!' bilinmiş
Komşuya hatır soran sıra sıra terlikler
Ölçülü uzaklıkta,yakın beraberlikler."
(...)

Ve ince bir ironi bizi geçmişte yaşanan güzel evlerden alarak gerçeğin ortasına bırakıveriyor :

"Vurulmuş vurgunların yücelttiği evlerde
Kalbi kara insanlar oturdu.
Gündelik korkuların çökerttiği evlerde
O fukara insanlar oturdu." (5)
(...)

Evlerden söz edip de komşuları unutmak olmaz elbet. Hani derler ya, "Ev alma komşu al" diye. Sanırım, hiç birimizin Fahriye Abla kadar güzel bir komşusu olmamıştır!

"Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.
Bu afyon ruhu gibi baygın mahalleden
Hayalimdeki tek çizgi, bir sen kalmışsın,sen!
Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen,
Gözlerin,dişlerin ve ak pak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye abla!"(6)
(...)

Şimdi, eski evler gibi eski komşular da yok artık! İnsanlar beton bloklar içinde yapayalnız yaşıyorlar...Eğer kendinize ait küçücük bir eviniz ve de iyi bir komşunuz varsa, ne mutlu size...


Dip notlar:
1- Mavi Gözlü Bir Dev,Minnacık Kadın ve Hanımelleri / Nazım Hikmet
2- İstanbul'u Dinliyorum / Orhan Veli
3- Beyaz Ev / Ziya Osman Saba
4- Olvido / A. Muhip Dıranas
5- Evler / Behçet Necatigil
6- Fahriye Abla / A. Muhip Dıranas