Evlat acısını anlayabilmek...

Önce haddim olmasa da aksakal gazeteci, usta gazeteci, köşe yazarı Hasan PULUR'a buradan başsağlığı diliyor ve acısına katılıyorum, ne kadar faydası olacaksa...

Bugünkü yazısını okuduktan sonra; düşündüm, acaba <ı>“Evlat acısını” ve <ı>“Evlat acısı”nın ne demek olduğunu o yazıdan sonra anlayan oldu mu?

Hani dediği gibi, çok sıkça kullandığımız <ı>“Evlat acısı gibi içime oturdu” derken acının hangi boyutunu ve o boyutu anlayarak mı söylüyoruz?

Derler ya <ı>“Ana baba ölümü adettendir, Allah avlat acısı vermesin” diye…

<ı>“Evlat acısı”nı anlayabilmek için <ı>“Hasan Pulur” veya <ı>“Onların yerinde” olmak gerek, gerisi teferruat…

Diyor ya <ı>“Kucağıma doğdu, kucağımda toprağa verdim” diye…

Yaşamadan anlamanın da mümkün olmadığını düşünüyorum.

Her şey yaşarken <ı>“…evlat acısı gibi…” yüreğimize oturan acı, bu olmasa gerek.

<ı>“Evlat acısı”na dayanmak, sabredebilmek daha başka bir şey, başka bir mucize. Belki <ı>“Miraca çıkmak” gibi bir mucize ki yaradan da o nedenle sabrını veriyor olmalı…

Yoksa şehitlerin ana-baba ocağına haberleri gittiğinde <ı>“Vatan sağolsun” nasıl diyebilirler ki sapasağlam ayakta durarak, durabilerek, o <ı>“Gücü” göstererek?

Allah kimseye yaşatmasın…

Da…

Ya yaşayanların acısı?

Anlamaya çalışmak, o acıyı duymaya çalışmak bir yere kadar. Anlamak ve duymak ise asla olacak şey değil.

Düşündükçe bile yüreğim daralıyor, içim acıyor, boğazım düğüm düğüm oluyor…

Ve duygularımı, burada bu kadar paylaşabiliyorum ancak…

Ve dua edebiliyorum…

Allah kimselere bu acıları yaşatmasın.

Bu kadar işte, bundan başka diyebileceğimiz hiçbir şey yok.

Üstat Hasan Pulur’a ve tüm evlat acısını tatmış olanlara sabır, sabır ve sabır dileyebiliyorum…

<ı>25 AĞUSTOS 2010