Evlatlar

İstanbul’da oturan bir bey, Berlin’e yerleşir. 3 yıldır görmediği oğlunu telefonla arar:

"Gününü mahvedeceğim için üzgünüm ama annenle ben boşanıyoruz, 45 yıllık eziyet yeter." der.
Oğlu: "Baba nasıl böyle bir şey söyleyebilirsin, hem de tam bayram öncesinde...".Baba: "Artık birbirimize tahammül edemiyoruz, yetti bu hikâye. Bana yardımcı ol Ankara’daki kız kardeşini ara ona da bu haberi ver." der ve telefonu hemen kapatır. Ümitsiz çocuk kız kardeşini arar, kız da köpürür; nasıl bu yaşta boşanırlar ben bu işi hallederim der.
Kız doğrudan babasını arar: "BOŞANMIYORSUNUZ. Kardeşim ve ben gelene kadar hiçbir şey yapmıyorsunuz, anladın mı HİÇBİRŞEY, bizi bekleyin." der. Adam telefonu kapatır ve karısına döner:

"Karıcığım, ikisi de bayramı bizimle geçirecekler, hem de uçak biletlerini kendileri ödeyerek geliyorlar."

Maalesef özenerek üzerlerine titreyerek yetiştirilen evlatların büyük bir kesimi, anne ve babalarına gereken ilgi ve sevgiyi gösteremiyorlar. Bunun nedenlerini kısaca şöyle özetleyeceğim:

Günümüzde: sanayileşme ve kentleşme, sosyal değişimi getirmiştir. Aileler dışa açılmak zorunda kalmışlardır. Hızlı kültür değişimleri, geleneksel aile anlayışında büyük farklılıklar yaratmış, zihniyet değişimi olmuş, geleneksel değerlere bakış ve sorumluluk farklılaşmıştır. Ailedeki tutum ve düşünce farkları, eğitim bozuklukları, aşırı ilgi ve sevgi, tutarsız davranışlar, aşırı sert tutum, gençlerin üzerinde belirleyici etkenler oluşturur. Anne baba ilgi, sevgi, onlardan bir haber bekliyor, ama özellikle genç neslin bir kesimi,  pek umursamıyorlar. Bir vurdumduymazlık, günü doyasıya yaşamak, yetişme koşulları, saygısızlık, vicdansızlık, değerlerin başkalaşması gibi nedenler de, yavaş, yavaş aile mevhumunu ortadan kaldırıyor. Sizlere sesleniyorum evlatlar! “lütfen anne ve babanıza gereken önemi verip saygıda kusur etmeyiniz. Onların sizlerden istedikleri sevgi ilgidir.

Bu konuda yazdığım dörtlüğümü aktarıyorum sizlere sevgi ile kalınız.

Susadım sevgine haykırıyorum,

Yakında mı, uzaklarda mısın sen?

Ahvalin nedir? Aramadın hiç,

İşte ölüyorum, gelsen de çok geç.

(ölüm döşeğinde olan bir dostum için yazdığım şiirimden alındı)

NAHİDE ÇELEBİ