Evli kadın ya da erkek eşini mutlu edemediğini düşünüyorsa ayrılmayı kendi istemeli

Evlenirken nikâh memuru eşlerin kulağına “sen onu bırakmadıkça o seni bırakamaz” falan mı diyor acaba, yav olmaz böyle şey evlendin anlaşamadın, sevmediğini anladın, olmadı hani sen de insansın “ ayrılmak istiyorum” diyemiyorsun, anlamıyor, ayrılmıyor, sorun çıkarıyor…

 

Ya nolur kendiliğinden anla… Üzerine tapulu mu, Allah mı yazdı! Özellikle kadınlar, bir de kültürlü bilgili değillerse yandın, bırakamıyorsun, ayrılamıyorsun, ayrılmaya kalkışsan aile faciası oluyor “Şerefsiz bırakıp gitti”  Ulan adam ne yapsın, sende anlayış diye bir şey yok. Adamı mutlu edemiyorsun. Olmuş bir kere evlenmişsiniz ama birbirinize göre değilsiniz.

 

Eşinden ayrılmak, boşanmak Türkiye’de facia… Siz bakmayın senede 500 bin çift boşanıyormuş, kimler boşanıyor ona bakın. Bizim köyde benim hatırladığım 50 yılda bir kişi boşanmadı. Köy meydanında rezil ederler valla! Gençler evlenmekten bunun için korkuyorlar. Bırakmıyor seni ya! Delidir, hastadır, sorunludur, çocuğu olmaz, yatak nanay böyle birisi bile sadakat isterim diyor.

 

Ben karımı/kocamı mutlu edemediğimi anladığım gün o evlilik biter. Adam/kadın bana mahkûm mu? Çocuklar ne olacakmış; nolursa olsun! Yaptıysak sahip çıkarız herhalde. Kadınların ayrılamadığı (ancak mezara giderek ayrılıyor) psikopat kocalar kadar cahil  yapışkan kadınlar da büyük sorun.

 

Adam mutsuz daha; bırak gitsin! “Bana kim bakacak?” Kim bakarsa  baksın, bak kendine Allah Allah. Bu ayrılmayı zorlaştıran din  töre ne deyim bilmem ki! Hele o çağdışı adı medeni kanunu yırtasım geliyor! Eşinden ayrılamıyorsun ya, adam ayırmıyor; sonunda facia oluyor biri mezara, biri hapse!

 

Ya biraz insan ol… Yok, beni aldatıyor, bırakıp gitti şerefsiz… Belki onu mutlu etmiyorsun/edemiyorsun. “Yatağına gidiyorum ya” kim bilir nasıl gidiyorsun. Aldatmaların yarısı bu yüzden. Bu tür kadınları kocaları aldatıyor (veya erkekleri karıları aldatıyor) Adam/kadın aslında ayrılmak istiyor. Söyleyemiyor (senin anlamanı bekliyor), söylüyor anlatamıyor, dinletemiyor, çocuklar var çaresiz, nere gitse nasıl etse… Evden gidiyor, evi terk ediyor, başka kadınlara/erkeklere gidiyor. Aslında bu çaresiz bir kaçış. Kadın hastalığı/ya da bir hastalığı var, tedavi oluyor aylarca yıllarca, kocasına/karısına bana sadık olacaksın diyor; yuh artık, evliya mı bu ya! Naspın ölsün mü?

 

Cahil insanlarla evlenmede en büyük sorun işte burada. Bir de fakirse bakanı edeni yoksa sana kaldı, Allah kolaylık versin; sitti sene yakandan düşmez. ”Niye aldın!” Lan almışlar işte haberim bile yok. ”Çek cezanı öyleyse!” yapmayın ya, yazık bana! 

 

Adam gibi adam(kadın gibi kadın) yok ya… İnsan değil misin sen ya! Bir sorunun var (ya da yok) mutlu etmiyorsun işte. Ömür boyu acı mı çeksin. Bırak gitsin elin garibi, sevaptır! “Çocuklar ne olacak!” Nolursa olsun, bacağına.... Ben böyle anlayışlı insan Türkiye’de bugüne kadar görmedim; siz gördünüz mü? Dava açacağım, kabul etmeyecek “ölürüm de ayrılmam”  Ben de o zaman aldatırım; nüfus kâğıdı kocası, işine gelirse!