Ey cin, dile benden ne dilersen!

Güzeldir o hikâyeler. İnsanın doymak bilmez arzuları arasında, gerçeği görmenizi sağlar... Onları yastıkaltınıza koyun ki, yatmadan önce bir masalı, bir güzelliğe çevirip aydınlanın...

Bir imparator sabah gezintisi sırasında bir dilenciye rastlar. “Dile benden ne dilersen” der.

Dilenci güler ve “Sanki dileğimi gerçekleştirebilecekmiş gibi soruyorsunuz.” diye yanıtlar.

Kral alınır ve söyleşi koyulaşır: "Pek tabii her dediğini yerine getirebilirim. Sen söyle hele; ne istiyorsun?"

"Söz vermeden önce iki kez düşünün kralım". Dilenci sıradan bir dilenci değildir. İmparatorun ilk yaşantısında öğretmeni olmuştur.

Ve ona şu sözü vermiştir:

“Bundan sonraki yaşantında tekrar karşına çıkıp seni uyaracağım.”

İmparator olayı unutmuştur. Zaten geçmişi hangimiz noktasına virgülüne kadar anımsayabiliriz ki? Birlikte yaşlanan kişilerin bile anıları farklıdır. Bu nedenle imparator bastırır.

"Ne istersen verebilirim. Ben güçlü bir imparatorum. Yerine getiremeyeceğim hiçbir dileğin olamaz."

Bunun üzerine dilenci, çanağını uzatıp, “Şu çanagi herhangi bir şeyle doldurabilir misiniz? ” diye sorar.

İmparator kahkaha atar ve vezirine çanağı altınla doldurmasını emreder. Çanak dolup taşmakta ve anında boşalmaktadır. Paralar buhar olup uçmaktadır sanki. İmparatorun onuru kırılır.

Bir dilenci çanağını dolduramadığı kulaktan kulağa yayılır. Giderek pırlantalar, elmaslar,yakutlar akıtılır çanağa. Ne var ki çanağın dibi yoktur sanki. Yer yutar ama boşkalır. İmparator yenik düşmüştür.

Dilenciye yakarır: “Tamam, sen kazandın. Dileğini yerine getiremedim ama ne olur bana çanağın neden yapılmış olduğunu itiraf et.”

"Çok basit, diye yanıtlar dilenci. İnsan damağından yapılmıştır. Yani insanın arzu ve isteklerinden. Doymak bilmez oluşu bundandır. Bu gerçeği bir kez kavrarsan yaşantın değişir. İstek nedir ki! İstek ulaşılana kadar, belli bir süre heyecen veren bir duygudur."

Bana kalırsa insan öyle doyumsuz ki sürekli ister, sürekli sorar ve peşine düşer, olmayanın...

Varolanın değerini varken bilmez de, elinden kayıp gidince hatırlar, peşinden koçmaya başlar...

Ne var ki giden gider...

Kimisi son model Ferrari ister, kimi Porshe... Ama bilmez 30 Eylül 1955 günü, oyunculuk kariyerini hızla tırmanan James Dean'in 1955 Spyder Porshe içnide öldüğünü...

Kimi ev ister... Kimi yat... Kimi o maçı kazanmak...

Hayatımızı değiştirecek sanırız isteklerimiz gerçekleştiğinde...

Oysa "elde etmek" bir doygunluğa sahip olmanızı sağlayamaz, yalnızca biraz daha acıkmanıza neden olur...

İstekleriniz gerçekleştiğinde istenilen şeyler de analmını yitirmeye başlar. Heyecanı elede etmeye yönelndiren her insan, paraya ya da isteğine eriştiğinde o heyecanını kaybeder.

Doyumsuzluk dibi olmayan bir kuyuya benzer. Hangi çığlığı atsanız doldurmazsınız boşluğu...

İstekleriniz sizi ele geçirdiğinde, siz köle , hatta dilenci olursunuz. O evin, o senetin sahibi siz değilsinizdir artık, onlar sizin sahibiniz olmuştur.

Bir Fransız, bir İngiliz, bir de Temel bir gemi kazasından sonra ıssız bir adaya çıkarlar. İngiliz kumsalda bir lamba bulur. Fransız bunun "Aladdin'in lambası" olabileceğini söyler ve lambayı ovuşturur. Gerçektende lambadan bir cin çıkar.

"Ne dilerseniz dileyin benden" der.

İngiliz "Ben ailemin yanına İngiltereye gitmek istiyorum" der. Cin isteği yerine getirir.

Sıra Fransız'a gelir. O da ailesinin yanına Fransaya gitmek ister. Onun isteği de yerine gelir.

Sıra Temel'dedir. Temel biraz düşünür. Cin çabuk olmasını söyler.

Temel etrafına bakar ve cine dileğini söyler:

"Arkadaşlarımda gitti ben bu ıssız adada yalnız kaldım onun için arkadaşlarımı geri getirmeni istiyorum.".

Hayatınız yalan olmasın... Alaaddin'in sihirli lambasına da ihtiyacımız yok...

Ne zaman o hikâyeyi okusam, gülümserim, "Ey cin, hiç sordular mı peki sana, ihtiyacın ne?" diye...