Ey Dost!

Pamuk ipliklerinden dokunmuş diyordu ninem dostluklar. Narin ve hassas. Ama bir o kadar da asil ve soylu. Dünyanızın direğini oluşturan Kaf Dağı’nın sisli ve gizemli tepelerinde duran o dostlar. Kimi zaman bir çiğdemin gözyaşlarında kimi zaman bir bülbülün acı çığlığında saklanan dostlar. Ve de zifiri karanlığın ardında duran bir mum gibi dostlar.

Kuyuya atılmasaydı Hz. Yusuf , Mısır’a aziz olmazdı derlerdi. Ya dostluklar… Onları da aziz yapan kuyular yok mudur bizim farkında olmadığımız. Nedendir herkes beyazın saflığını sinesinde bir gonca gibi büyütür de onun bütün renklerden oluştuğunu hatırına getirmez? Ay ışığı gibi parlayan alınlarıyla dünyamızın semasını donatan dostları neden renkli kabul etmeyiz? ‘Mehlika’ya aşık gençler gibi’ biz de aslında neye aşık olduğumuzu galiba bilmiyoruz.

Hüzün dikenleri içinde kalan dünyamızda uzakta olan eski bir dostun telefon direklerine bağlı sesi bir anda dikenleri goncaya dönüştürürken neden nefesini taze bir nesim gibi yüzümüzde hissettiğimiz dostların kıymetini bilmeyiz? Uzaklar yakınlaştırırmış. Peki ya hiç uzaklaşamayan dünyalar… Bir Arap şairi ‘ayrılıklar olmasaydı ölüm ruhumuzu almak için yol bulup gelemezdi.’ der. Ya sonu böyle biten bir ayrılığa gebe hayatlar..

Melankolik bir yaşamı hep kendimize yakıştırırız. Özlemler ve hatıralar daha çok tat verir damağımıza. Yeni lezzetler keşfetmeli. Yanında duran selvi bir endam dururken eski bir siyah beyaz fotoğrafın dehlizlerine dalmak daha hoş olmamalı. Kazanmak zor kaybetmek kolaydır. Bir annenin acı çığlıklar içinde hayata bağışladığı çocuğu gibidir dostluklar. Doğurtmak kadar yaşatmak da asil olmalı. O halde ne bekliyoruz? Yaşasın dostluk! Yaşasın dostlar!....

Ve sen ey dost!....

Kulağımda bir bayram sabahındaki çocuğun sevinci….

Kekik kokularında bir dağ esintisi…..

Taze kaymak bağlamış sütüm…. Buram buram kokan tandır ekmeğim…

Ve bir bebeğin ilk nefesisin….İyi ki varsın!....