Ey dünya benim de yüzüm gülse ne olur!..

Ey dünya benim de yüzüm gülse ne olur!

Ağlayarak geldiğim bu dünyada, ağladım ömrümce.

Ey dünya benim de yüzüm gülse ne olur!

Sen şirinsin ey dünya, ama hayat çok sancılı.

Ne güzeldir baharın senin, ey dünya.

Renkten renge bürünür, toprağındaki bitkiler.

Kelebekler uçuşur göz nuru hazzında.

Ey dünya benim de yüzüm gülse ne olur!

Canlanır nebatların hayat yarışıyla.

Dağların, tepelerin aşılır umutla.

Kerem'i yadeder sevenlerin, sevda yolunda.

Ey dünya benim de yüzüm gülse ne olur!

Suların akar damar damar özgürce.

Ağaçların öbek öbek selvilenir kardeşçe.

Süt emen yavruların gülüşür sevinçle.

Ey dünya benim de yüzüm gülse ne olur!

Fırtınan, boran esip hayatı heder etse de,

Ilık sabahlar ile doğan güneşin,

Sıcaklık verir, hayat verir tüm can ehline.

Ey dünya benim de yüzüm gülse ne olur!

Sen şirinsin ey dünya nefes nefes, göz göz.

Sen hem aydınlıksın, hem karanlıksın.

Gülenin var, çokca da ağlayanın...

Ey dünya benim de yüzüm gülse ne olur!

Güzellikler içinde, güller açsa cemalinde her faninin ne olur!.. Erzincan 1973

O yıllarda, çoğu insanın yüzü gülerdi benim güzel yurdumda... Tek tek insanlar dertliydi, onlara da koşanlar olurdu... Şimdi dert yükü olmuş insanımız... Yağmur ağlar, su ağlar, ağaç ağlar; en acısı süt emen yavrular ağlar, analar ağlar, işsizler ağlar, icralıklar ağlar... Anadolu'da umut vardı, gülen yüzler vardı; dünyanın umudu, güneşi idik sanki... Ne inançla okurdu öğrenciler... Ne inançla anlatırdı öğretmenler... Ne umutlarla doğardı bebeler... Ne inançla ninni söylerdi anneler... Şimdi her yerde hüzün var: Kışlada, evde, okulda, işte,çarşıda, pazarda, sokakta... Hüzün var göndere çekilmiş bayrakta; boynu bükük, sahipsiz sanki bayrak...

Süt emen yavrular var ağlayış yüklü sesle, ve umutlu bakışlarla...

Umut var, umut var... Bir çiçeğe su vermeli damla damla... Toprağa fidan dikmeli alın teriyle... Ve elele vermeli, milletin yüzü gülmeli yeniden yeniden...