Ey Hayat...

Hayatı gölgesine alıp beyaz bir kuğu gibi süzülerek akıp gidendir zaman.

Soru sormadan, kendini yormadan, düşlerimizi geleceğe takıp, giderken saçlarımızı ağartıp vefasızca akıp giden zaman...

Neredesin ey geçmiş!

Beklerken, o yemyeşil ağacın dallarında açacak bembeyaz bahar düşlerini, geleceğin gölgesinde sarardı şimdi tüm umutlar. Sen çiçek açmasını beklerken, yavaş yavaş döküldü bütün yapraklar.

Tüm düşleri hayatının, bulutların terazisinden taşıp, yağmur olup düşer tek tek yüreğine. Damlalar karışır rüzgâra. Rüzgâr uçurur seni, belki yüreği yanık bir kuşun kanadında. Bakarsın gökyüzünden tüm geçmişe ve geleceğe. Bağırmak istersin, sesini duyuramazsın.

Beklersin sen hala, aldırmadan geçen zamana, gelecek hayatını umarsızca. Eskimiştir artık tüm yüzler. Geçen yıllarda ki fotoğraflarda kalmış birkaç genç, gülen gözler takılır aklına...

Şimdi neredeler?

Hayatın hangi köşesine gizlendiler. Gücün yeter mi geçmişi geleceğe döndürmeye.

Neredesin ey hayat!

Hangi gizlerde saklı kaldın. Geçen koca bir ömrü hiçe saydın.

Foto : Milliyet