Eymir'e karşı mıyım neyim?

Tırsaklığı kararsızlığında gizli başlıklar ardına saklanan basiretsiz bir blog yazarı da serzenişte bulunmak isteyebilir, elini korkak alıştırmamak adına. Bu yazı, o serzenişin kem küm makamında bir sağa bir sola salınmasından ibaret, aslında, bir yandan da kimseye etmem şikayet.

Sayıca kalabalık ama aslında azız sanırım, düzenli yazan sayısına bakınca. Severim yazan çizen insanı, hem yazan hem çizeni daha da çok severim. Burada bir avuç -en azından yazdığını bildiğimiz- biz, hepimiz, ne körüz ne de sağır, bu sebepten ben, gel ya da bu gece gel ya da bu gece gel desem de hiç biriniz gelmeyin. Çünkü bakarsınız birimiz kör olmuşuz, birimiz sağır, sonra iş birbirimizi ağırlamaya kalmış. Şimdilik herkeste beş duyu tam, içgüler yerinde, dışa vurum kusursuz, nezaket gırla. Ama ya değişirse işler? Gördüm güzel yüzünü dedikten sonra, demekle kalmayıp bir de burada yazdıktan sonra, hangi teraziye kor da okurum iki kelamınızı? Hissiyatı tavan yapmaya müsait kadın güruhundan ben, gözde, bizzat kendim iflah olmaz bir terazi olarak, hangi kefeye koyarım da okurum güzel yazılarınızı? Dostluk mu? Objektif blog mu? Subjektif siz de beni sevin kefesi mi? Nasıl eleştirebilirim kötü kötü - çok pis eleştiririm de tutmasalar- tanırsam tutarsınız diye korkuyorum, bağlarsınız kollarımı bacaklarımı. Birbirinizin kalemini, klavyesini bağlamayın, ne olur, objektif objektif takılıyorduk, şuna buna laf atıyorduk. "Bozdunuz ortamı!"diye çığırtmaya götürücem de işi bu kadar satır yazdım hala tırsaklık geçmedi.

Arkadaşlık güzel şey, ama ben sevmem her ortamdan arkadaş çıkartmayı, bazı ortamdan sıksan çıkmaz zaten. Ketuma yazıyorum burada, istiyorum hafif de gizem koksun ama nafile, ben bile seviyorum bazı bazı, içinizde pek de sevbenisi olanlar var, iyi yazan kişi babında. Sevbenisi olmayanlar var, bu kadar insan içinde haliyle, kötü yazan babında. Olursanız bana, karşımda kanlı canlı Ayşe, Ahmet, iyi arkadaşı kötü yazana tercih ederim -kafamın dikine- elbet.

Blogla kalın:)