Eymir yolunda

“Tek pas yapın arkadaşlar, kendinizi yormayın”, ”Ferdi, ulan dönsene arkanı be kazma..”diye bağırıp çağıran kaleci Mehmet (Eren), ilk fırsatta saat işareti yaparak kalan zamanı da öğrenmek için tribüne sinyal çakıyor.Durum 1-1, sıkıntılıyız, elektrikçiler daha düzgün ve diri top oynuyorlar.Şirkette spor turnuvası var ve futbol takımımız son sekize kalması için bu maçtan en az bir puan almak zorunda.

Telefonum kıpraşıyor cebimde “alo, alo”derken 2.golü yiyoruz(pozisyonu göremedim).Karşımda Hoşsada”abi yola çıktınız mı”diye soruyor.”Daha değil, yarın sabah erkenden çıkacağız”diyorum.Akdenizli’ye devrediyor telefonu, hoşbeşten sonra ”Bursa’dan Deniz hanım’ı da alabilir misiniz?diye soruyor.Deniz hanımın başımızın üzerinde yeri zaten var ama Eymir yolunda , Düzce’ye arkadaşımız Harun’u bırakacağız.Son durumu öğrenmek için Mehmet abi’den son durumu öğrenmem lazım.

Elektrikçiler Yunanistan milli takımı gibi iki “dandik” atakla golü buluyor ve 3-1 mağlup oluyoruz.”Olsun, önümüzde iki maç daha var”diyoruz.Mehmet abi’ye durumu anlatıyorum, Harun’un izin alamadığını ve Deniz Hanımı alabileceğimizi MB Ankara kanadına bildiriyoruz.Deniz hanıma ulaşıp kendisi ile nasıl buluşacağımızı konuşuyoruz.

Mehmet abi bizde kalacak, sabah erkenden yola koyulacağız.”Ben berbere gideceğim”demez mi?Eh be Mehmet abi olmuş akşamın sekizi, nerden bulacağız sana berberi...Tabi ki abimiz, büyüğümüz bulacağız elbet.Saç traşı olurken berberle nerdeyse akraba çıkacaklar diye korktum.Keşan, Trakya, Bulgaristan derken küçük bir ortadoğu turu yapıldı berber koltuğunda.

Nihayet evdeyiz, yemek, çay derken saat gece 11 i geçmiş.Daha duşu, ütüyü bekliyor bizim Mehmet paşazadeleri ahhh ahhh.Neyse imdada eşimin kardeşi Yusuf yetişiyor, ütüyü yaparken paşamız duşunu alıyor.Son rötuşlarda tamamlanıyor yola hazırız artıkın.

Sabah 4.30 da kalkıyoruz, ben traş olurken Mehmet abi aktif dinlenmede hala.Uyumuyormuş gibi yapıyor ama horultusundan camlar titriyor.Süte mısır gevreğini sever abimiz, yalapşap yiyip yola koyuluyoruz.”Abi diyorum, benzini fulleyelim köşededi benzinciden”, ”olmaz diyor, bu benzinciden puan toplamıyorum, bi yola çıkalım, buluruz elbet”...malesef benzinci aramak için köprüyü geçtikten sonra Bostancı sapağından dalıyoruz.Benzinciyi bulana kadar 30 km.yol yapıyoruz.Olsun puan topladık ya ona bak sen...

Sabah 8, 30 da Bursa’dayız, her yerde 28 plakalı araba var, yeşil beyaz formalar yine her tarafta.Lig A ya terfi final maçı oynacak bizim çotanaklar(yani Giresunspor) Adanademirspor’la*.İçim gidiyor ama Ankara’da dostlar da bizi bekliyor. Deniz hanım karşıdan göründü.”Mehmet abi Deniz hanım geliyor” diyorum, ”O değil”diyor.Ben “Allah Allah”derken pat diye Deniz hanım masamıza geliyor, her zamanki zarifliğiyle ”merhaba”derken biz apıştığımızla kalıyoruz.Deniz hanımın sıkıntılı günlerinde bir soluk alması için bu “yolculuk reçetesini”yazan Akdenizli’ye de buradan tekrar selam ve teşekkürleri borç biliyoruz.Dosta dost gerek bu günlerde, kendimden biliyorum.

Mehmet abinin üst sınıf geniş ve rahat aracı ile yolculuk Bursa’dan devam ediyor, Eymir’e doğru.Yolda paşamızın uykusunu açmak için ha bire mentollü şeker dayıyoruz. ”Abi biraz ben gidyim” diyorum, ”olmaz” diyor.Küçükken bisikletini vermek istemeyen çocuklar “zincir atıyor”derlerdi yalandan.Aynı o misal, bizimki kıyamıyor arabasına.Benim de canıma minnet.

Akdenizli arıyor, nerede olduğumuzu soruyor.”60 km kaldı” diyoruz.Gölbaşı’nda polise ODTÜ Eymir tesislerini soruyoruz.”Beni takip edin” diyor, polis eskortunda devam ediyoruz.Polis Akademisi yol ayrımında bizden ayrılıyorlar.Son bir iki tariften sonra Eymir’e ulaşıyoruz, kapıda bizi karşılamak için bekleyen Akdenizli, Fulya ve can dost Hoşsada’ya mahsustan soruyoruz”bağevi’ne nasıl gideriz”....

Kahkahalarla, neşe ile dostlukla devam edecek Eymir gölü buluşmamız böyle başlıyor işte....**

*Giresunspor Lig A ya çıktı, sonuç 5-1

**Toplantı notlarını ve katılımcıları diğer arkadaşlar yazdılar, ayrıntı onlarda zaten var.

Dipnot:Sabiha Rana’ya ayrıca teşekkürlerimi sunuyorum.