Eyüp Çocuk Yuvası

Aslında bu yazıyı yazıp yazmamakta çok kararsız kaldım. Ancak etraflıca düşününce bizler zaten ünlü insanlar olmadığımız için "reklam" gibi çirkin eleştirilere maruz kalmayız diye düşündüm.

Sonuçta hiçbir yetişkin çocuk gibi hassas bir konuyu kendine malzeme yapacak kadar aciz değildir.

Yada övgü duymaya aç...

Amacım Sosyal Hizmetler alanında gönüllü yada bağışta bulunmak isteyenleri öğrendiklerim sayesinde biraz olsun aydınlatabilmek.

Çünkü ben bayramdan önce bu konu üzerinde internette çok dolaşmama rağmen eksik bilgilerle dolu yazılar okudum.  En iyisinin kurumlarla birebir iletişime geçmek olduğuna karar verdim.

İstedim ki, bu bayram sadece etrafımızdaki çocuklara değil daha çok çocuğa uğrasın. Manevi anlamda eksik kalan yanları biraz olsun onarılsın.

Benle senle olmaz bu iş diye düşünmeyin, bir çocuğa bile ulaşabilmek inanın farklı duygular yaşatıyor insana.

Kendimi son zamanlarda fazlasıyla huzursuz hissettiğim anlar oldu. Ve kendi içsel huzurumuda ancak böyle bir ziyaret yaparak bir nebze olsun sağlayabileceğimi biliyordum.

 Bayram denince aklıma yaşlılarımız ve çocuklarımız geliyor. Çocuklarımız öyle küçük şeylerden mutlu olabiliyor ki, onlarla geçirilen 45 dakika hem sizi, hem onları fazlasıyla eğlendiriyor.

Yaptığım araştırma sonucunda bulduğum Çocuk Yuvaları arasında en uygunu Eyüp Çocuk Yuvası oldu.

Kurum yetkililerinden Songül Öğretmen telefonda öyle güzel bilgilendirdi ki, kafamda en ufak bir soru işareti kalmadı diyebilirim.

Bahçelievler Çocuk Yuvası 0-6 yaş aralığındaki çocuklarımızla dolu. Ancak ayni yardım ve ziyaret kabul edilmiyor.

Oysa onların başını okşayacak bireylerle vakit geçirmeye ihtiyacı var. Sanırım bu yaş aralığı henüz çok küçük çocuklardan oluştuğu için kurum bir başka koruma yöntemi sağlamaya çalışıyor.

Eyüp Çocuk Yuvası ise 7-12 yaş aralığındaki çocukların yuvası. Ve onlar diğerlerine göre farkındalıkları daha fazla gelişmiş çocuklarla dolu.

Bu tarz ziyaretler telefon ile randevu alınarak yapılıyor. Bayram sebebiyle biraz daha esnek davranıldığını belirttiler.

Normalde haftaiçi Çarşamba Günleri 45 dakikalık ziyaretlerle çocukları görebiliyorsunuz. Ancak dediğim gibi önce telefonla iletişim sağlamanız gerekli.

Randevu işlemi bittikten ve Songül Hanım ile eksikleri konuştuktan sonra geriye bir tek ziyaret gününü beklemek kaldı.

Neyseki o günde geldi çattı.

Çocukların okul açılmadan önce gereksinimleri olan temel ihtiyaçlardan ilk madde kırtasiye malzemeleri.

Malum okulların açılmasına geri sayım başladı.

Kıyafet yardımında bulunmak isteyenler ise kurumun sağladığı servis ve görevli aracılığı ile, kaç çocuğa giyim yardımında bulunacaksanız size eşlik ediyor, gideceğiniz yere ve sonra kuruma geri bırakıyor.

Önlük alımları başladı, aklınızda bulunsun.

Ayni Yardım'a giren bir başka madde ise ev terliği, iç çamaşırı vs.

Hikaye kitapları, giyim, kırtasiye olarak aklınıza gelebilecek "kullanılmamış" ürünlerle yardımda bulunabilirsiniz.

Maddi yardımda bulunmak isteyenler ise verilen hesap numaralarına bağışta bulunabiliyor. Ancak açıklamaya yaptığınız bağışın ne için harcanmasını istediğinizi belirtmeniz gerekiyor.

Bunun dışında geriye kalan tek şey sevgi, sevgi,sevgi...

Biz ablam ve yeğenimle beraber misafir edildiğimiz odada, Sülbiye Hanım ile bu konu üzerine etraflıca konuşarak yapılması gerekenleri aşağı yukarı kafamızda şekillendirdik.

Geriye bahçede gezinen miniklerle geçireceğimiz 45 dakikamız kaldı.

Önce ağacın dibinde oturmuş bir çocuğa ilişti gözümüz. Bizden önce gelen çiftin getirdiği dondurmalardan birini almış gölgede oturuyordu.

Hal hatır sorduk önce, sonra adını, sonra yaşını.

İlk başta kaygılı bakışlarla adını söylemeden yaşının otuz olduğunu söyledi ve bakışlarını bir başka yere çevirdi.

Kapıya doğru yöneldiğimizde arkamızdan seslendiğini duyduk; "biriniz gelin" dedi.

Yanına gittiğimde ise muhabbete başladı kendiliğinden. İğneden korkmadığını, artık koca adam olduğunu anlattı henüz 7 yaşında ancak kendini 30 yaşında ilan eden Mehmet.

Ablamın elinden tutup parka doğru götürüyor onu. Belli ki, kendisiyle sadece biri ilgilensin istiyor. Çocuk parkındaki marifetlerini gösterirken gözlerinden mutluluğu okunuyor.

Az sonra elimde küçük bir el hissediyorum ve bir de bakıyorum ki Cemal bana bahçeyi ve etrafı gezdirmek istiyor.

Küçücük bedenleri öyle misafirperver, öyle paylaşımcı ki...

Bahçenin her köşesini adım adım tanıtıyor bana henüz 6 yaşında olan Cemal.

Tavukların olduğu küçük kümesi, yavru kedileri, kaplumbağaları gösteriyor.

Kravatı gömleğiyle uyumlu haliyle küçük bir adamı anımsatıyor.

Derken İzzet ile tanıştırıyor yeğenim beni. O da henüz 6 yaşındaki misafirperverlerden biri.

Kaldığı odayı gösteriyor bir hevesle Yaren'e.

Hızla geçiyor zaman onlarla muhabbet ederken.

Şarkılar dinleyip, dans ediyorlar hepsi marifetlerini sergilemek istercesine.

Gitme vakti gelince bizde ki hüzün onlara yansımadan sessizce uzaklaşıyoruz.

Hepimizin aklında aynı soru "ne olacak onlara? bir daha ne zaman geleceğiz?"

Bir yanım buruk olmasına rağmen diğer yanım onlarla bir arada olduğu için öylesine mutlu ki...

Düşündükçe tebessüm oluyorlar yüzümde.

Hiç unutmayacağım, sıkça görmek isteyeceğim isimlerden oluyorlar;

Mehmet, Cemal ve İzzet.

Allah hep yanlarında olsun ve hepsini korusun o meleklerin.

Ve bizler...

Merhamet eksilmesin yüreklerimizden. Destekleyelim, sevelim.

Destekleyelim ki, yarını emanet edeceğimiz bireylerin yetişmesinde bizler emek verelim.

İletişime geçmek isteyenlere telefon numarası, isim ve başka detaylı bilgi verip, yardımcı olmaya çalışacağım.

Eyüp Çocuk Yuvası'na, beni yalnız bırakmadan her anıma eşlik edip güzel yüreğinin kapılarını ardına kadar açan ablama, güler yüzüyle çocukları hepsine ayrı ilgi gösteren yeğenim Yarenime çok teşekkür ediyorum.

Ve sen!

Manevi desteğini, varlığını hep yanımda hissettirip, beni desteklediğin için,birşeyler yapma heyecanıma ortak olup benden çok sorguladığın için sana da sonsuz teşekkürü borç biliyorum.

 İnsanların birbirini teşvik etmesi, faydalı olması çok güzel.

Biliyorum ki onların yanında geçirdiğiniz her dakika paha biçilmez geçecek.