Ezber MUTLU, mutlu mutlu

Ezbere, ezbere bir hayat yaşıyorsun.

Ailenin verdiği ezberlerle, okulun, sokağın, arkadaşlarının, işinin, eşinin, statünün, tümünün esaretinde, gerçek hayata, hayatına temas etmeden yaşıyorsun, yazık ki ne yazık, ezbere, ezber bir hayat seninkisi, yıkıl!

Berbat bir oluşsun sen!

Oluş yanlış bir tanımlama oldu, oluş için olmuş olmak gerekir, sen olamadın, ezberde, ezber kaldın! Aldıklarını bir kenara koyup, yeni bir senle, düş düş, düşün düşün sahneye çıkmalıydın; hani nerde o cesaret!

Korkun kokuyor.

Verili olanlar bana yeter ile ancak yeterince yaşadığını sanırsın, gerçek yüzüne biri aynayı tuttu mu; aynadan önce sen kırılırsın, parça parça düşersin hayattan, hayatından; sonrası, yokluk. Yokluk orada kalıcı, mesele oraya nasıl bir senle vardığın.

Sımsıkıcı bir sensin sen sende.

Bu saatten sonra bütün saatleri geri almanın sana bir hayrı dokunmaz. Yaş geçmiş, hatta senin hayat geçip gitmiş! Bittiğn net. Hani son bir nefes hayrım olsun diyorsan, dokunsun bana, hayata, hayatıma ve ardımda kalanlara, artık ne ve kim ise onlar, bütün için, bütünlük; ezberleri, kimden ve nerden almış olursanız olun, hepsini atın çöpe!

Çöp, çöp olduğu için belki de senden daha anlamlı yaşamıştır kısa hayatını, çöp bile.

Benim hayatım uzun mu oldu, aslında kısa; bütün ezberleri mi yaşadım ben, aslında yaşadığımı sandım; tüh! olmamış mı bana, geç de olsa anladım! demenin ne anlamı var değil mi tam şimdi, hem de bu yaşta, daha acı. Aynayı hayatıma tutmasaydın be!

Ben öyle ezber ezber, hani ezber mutlu, mutlu mutlu, ŞEY edip gitseydim.

Ş.Y.