Ezbere Yaşamlar

Ezbere yaşıyoruz hayatı. Hani ortasından başla deseler sonunu getiremeyeceğimiz şiir gibi. Farkında değiliz yaşadığımızın. Bu aralar bir sabah oluyor, bir de akşam. Sabah kalkar kalkmaz odasındaki pencereyi açıp, havayı ciğerlerine kadar çekip şükredenlerin sayısı da az.

Biz güneşle uyanırdık çocukken. Panjurlu evlerin sayısı azdı. Sabah olunca güneş gözlerimizi kamaştırırdı. Şimdi panjurların ardındaki karanlık odalara çalar saatin “hazır ol” sesiyle uyanıyoruz. Yüzümüzü yıkarken aynada gördüğümüz yüze bakmaya korkuyoruz. 

Yorgun gözler zorla açılırken işe yetişebilmek için giyinmeye başlıyoruz. Erkekler tıraş olurken bayanlar savaş boyalarını sürüyor. Makyaj yapınca sağlığımıza kavuşanlardanız biz. Ara sıra makyaj yapmadan giden bayanlar iyi bilir. “Ne oldu? Hasta mısın?” sorularından geçilmez o gün. “Yoo iyiyim, sadece makyaj yapmadım” derken karşımızdakini yumruklamak gelir içimizden. Makyaj yapmak, soruları cevaplamaktan daha kolay olduğundan, ertesi gün ilk önce makyaj yapılır evden çıkmadan. Halbuki, eskiden böyle dertlerimiz de yoktu. Elma gibi yanardı yanaklarımız, gözlerimizde yorgunluktan eser yoktu. Ne zaman bu hale geldik?

Çocuk varsa bir de, evden ayrılmadan bakıcıyla kapıda yapılan sohbetin arasında gözler saattedir bir yandan. Zaman daralmaktadır çünkü. Ufaklık da öpülüp, bir koşu çıkılır evden. Yoldan alınan simit-peynir standart kahvaltıdır. O simitçinin önünde bile kuyruk vardır bu arada. Sıra bize gelip de parasını ödedikten sonra koşuşturmacaya devam. Son anda yakalanan otobüs ya da vapura kendini atmanın verdiği huzurla biraz soluklanılır. Bu arada çanta kontrol edilir. “Telefonumu aldım mı? Oh! Şükür yanımda.” Bir oh daha çekilir. Oturacak bir yer bulunabilirse, çantadan kitap çıkarılır. Ne kadar okusak kardır. Zira başka zaman yoktur okumaya. Kimimiz ise telefonda sosyal paylaşım sitelerinde dolaşmakta ya da maillerini okumakta. Bazılarımız ise gazete sayfalarını çevirmekte. İşe arabayla gidiyorsanız o daha feci. Trafik, günün ilk cilvesidir kaderden çünkü.

Nihayet işteyiz. Yazın sıcağında buz gibi, kışın soğuğunda ise sıcacık ofis candır. Ne de olsa mis gibi evimizi bırakıp gelmişiz o kadar yoldan. Otomatik olarak basarız bilgisayarın düğmesine. Ekran açıldı mı hemen mail kutusuna bakılır farkında olmadan. Etrafta yine aynı yüzler. Belki de toplam ömrümüzde ailemizden daha fazla gördüğümüz iş arkadaşları. Kimi can dostu, kimi mecburiyetten katlandığımız kader ortakları. 

İşte her sabah bu şekilde uyanırız güne. Hatta gelen kahveye kadar doğru dürüst çalışmaya bile başlayamayız. Beynimiz de kahveye kodlamıştır kendini. Tüm iş hayatının bu tekdüzeliğinde tek eğlencemiz öğle yemekleridir. Biraz soluklanırız o sırada. Ama her yer kalabalıktır yine de. İster plazada çalışın ister sanayinin ortasında, herkes o bir saatlik arada, hem karnını doyurma hem halletmesi gereken bir işi varsa onu yapma derdindedir. Bir de yemek öncesi ve sonrası asansör sıraları vardır. Herkes bir yerlere yetişme derdinde ya. O öğlen koşuşturmacası da bitti mi, günün ikinci yarısı da yine yetiştirilmeye çalışılan raporlar, müşteri ziyaretleri, toplantılar, yapılması gereken telefonlar ve daha bir dolu acil işle dolar taşar. Bu koşuşturmaların içinde ara sıra şöyle bir sorumuz da vardır: “Bugün günlerden ne?”. Ertesi gün ise, o gün ne giydik ne yedik hatırlanmaz olur. 

Modern hayatta çalışmak böyle bir şeydir. Anormal durumlar söz konusu değilse bir günün diğerinden farkı olmaz. Günler haftaları, haftalar ayları, aylar da yılları doldurur bu şekilde. Bir süre sonra da herkes aynı olur. Giydiğimiz kıyafetler, saçımızın rengi, gittiğimiz yerler, evimize aldığımız eşyalar aynı olur. Falanca şirketteki çalışandan pek de farkımız kalmaz bir süre sonra. Aynı oluruz. Gerçekte kimiz, ne isteriz unuturuz.

Sevgiyle kalın.