Ezel: yanacağız cehennemde! Eyşan: yanalım!

Akşam dizilerinin kuşu değilim ama, Mükü Sultan sağolsun hiç kaçırmaz. Evde bir Ezel fırtınasıdır esiyor. Ben de arada izliyorum. Aslında iyi bir dizi ama alışkanlık yapmasın diye kaptırmıyorum.

Neyse sözün özü, dün Milliyet’te bu dizinin gelecek bölümdeki bir sahnesinin diyaloğu çarptı gözüme. Tam da Candan Erçetin’in “Vallahi” şarkısının sarhoşluğunda şaşkın ördek hallerindeyken. Aman yarabbi ne diyalog o! İnsanın soluğu İstiklal caddesinde alıp yana yana kavrulası geliyor.

Eyşan: Niye seni tanıyormuş gibiyim? Niye ellerine sarılmak istiyorum? N’olur doğruyu söyle, “Öyle değil” de!
Ezel: Benim için seni ilk gördüğümden beri daha fazlası!
Eyşan: (Beyoğlu İstiklal Caddesi'nde yürürken saçlarını savurarak) Yanacağız cehennemde!
Ezel: Yanalım!

Oy oy oy; korku telaş, tutku, cesaret, aşk beşi bir yerde! Olsa da içsek. Ben şimdi merak ederim bu sahneyi. Ezel’ci olmaya niyeti değilim ama, bu sahne için olurum kime ne?

Seyretmekte, vayy be demekte, özenmekte, Ezel’i istemekte, hatta cehennemde yanmakta fayda var sanki.

Aşkın içinde cesaret olunca, biri için her şeyi göze alınca ve her şey göze alınınca kendin için, o aşk baş tacı yapılmaz mı? Yapılır! O yüzdendir ya aşk bir kere yaşanır, çokça direkten döner. Aşk için uğruna her şeyi göze alacak kaç kişi tanırsın insan hayatta?

Yeni bir yıla ramak kala aşk fazla mı yer almaya başladı satırlarımda? O halde direkten dönmeyen bir aşk dileyeyim önce kendime sonra tüm isteyenlere…

İyi seneler,
Bubinick