Ezilen yaprakların kurumuş ve yalın sesleri

Rüzgarlı ancak bunaltıcı bir havaydı. Küçük taş köprünün üstünde durmuş, yavaşca akan sığ derenin sessiz akışını seyre dalmıştı. Öncesinde nedenini bilemediği bir yön duygusu içini kabartmış ancak sonrasında onu yitirmiş, ardından yüreğine bir iğne saplanmıştı. Kendisini cansız bir bedene tıkılmış da bir ömürlük davanın sonucuna katlanıyormuş gibi hissetmiş, cansız bedene benzettiği o loş zindanın karanlık köşesine sıkıntıyla tünemişti. Son yıllarına yaklaşan yüzyıllık bir mahkum gibi durgun ve belki de uysaldı.

Kaşını kaldırdı. Gözünü gözüme nişanladı.

“Kesin yargının yanılgısı kırıcı olur. Şeklen yapılmış bir uğraşın heyecanı ise sahte. Biliyor musun? Hayıflanmak, cansız bir bedenin gösterebileceği dozu en yüksek tepki olurdu. Eğer hissetseydi. Ötesi yok. Sahtelik almış başını gidiyor.”

Ardından gözlerini benden kaçırdı. Söylemek istemiyormuş da zorla söylettiriyormuşum gibi bir suçluluk duygusu hissettim.

Kolumu çekiştirerek: “Ne olurdu sonbaharda düşen sarı yapraklar gibi rüzgara kapılabilseydim! Yola dökülmüş yapraklar ayaklarımın altındaydı, eziliyorlardı. Üstünde dolaştıkça kabuklu bir canlıya basıyormuşum gibi bir duyguya kapıldım, kuru ve yalın sesler çıkarıyorlardı ve sanki acı çekiyorlardı. Sadece rüzgarla gidenler şanslıydı, ezilmekten son anda kurtuldular. Biliyor musun onlar canlı! Sadece bizden gizliyorlar. “

Sesini daha da alçalttı, sanki bir hazinenin yerini söylüyormuşçasına sırrını yüzüme doğru fısıldadı: ”Yüreğine iğne saplandığında acısına katlanırsın ancak rüzgar tenini ıskalıyorsa vay haline!”

O anda lodos şiddetli bir hamle yaptı. Düşmemek için yana doğru adımımı açtım, başımın üstünden sarı bir yaprak geçti ve sığ derenin üstüne kondu; sudaki yansımamı bozdu.

Köprüden çıktım, ağaçlı yolda yavaş adımlarla rüzgarın estiği yöne doğru sendeleyerek yürüdüm. Ezilen yaprakların kurumuş ve yalın sesleri kulağımı tırmalıyordu. Onları yalnızca ben duyuyordum.