Facebook = Sanal Psikolog

İnternetin yaygınlaşmaya başlaması, şunun şurasında on yıl kadar önceydi ülkemizde. Facebook için ise  henüz beş yıllık bir geçmişi olduğunu söyleyebiliriz.   Her  yeni buluş, bir gereksinimi karşılarken  adeta insan yaşamında daha önceden olmayan bir boşluğu  doldurma görevini yapıyor.  

Televizyon  henüz yaşamımızda yokken  eksikliğinin  hiç de farkında değildik ...   Günümüzde ise  onsuz yaşam düşünülmüyor. Oturduğumuz mekanların baş köşesinde, aynı zamanda da günlük yaşantımızın olmazsa olmazlarından...

Facebook 'dan önce insanlar MSN'le  iletişim kuruyorlar hatta sanal arkadaşlıklar  gerçeğe dönüşüyor, bu aşamadan sonra   evlilikler  bile olabiliyordu .   İnsanlar  internetin olmadığı dönemlerde, kendilerini ifade edebilecek  bir ortam veya imkan bulmakta zorlanıyorlardı  , bu yeni   teknoloji,  özellikle kapalı  toplumlarda bu yüzden çok rağbet gördü... 

Facebook'dan başka;  sosyal medya diye adlandırılan  iletişim dünyasının içinde, instagram, twitter gibi alanlar da var. Sanırım facebook kadar üyesi yok bu sitelerin ;  buralarda genç kesim  daha çok .  

Paylaşımlardan edindiğim gözlemlere göre;  büyük bir çoğunluk,  duygularını , iç dünyalarını  birilerine aktarmak  ,  adeta rahatlamak, deşarj  olmak  ihtiyacı içinde...   Hatta birilerine olan kızgınlıklarını,  ünlü kişilere ait olduğu belirtilen sözleri paylaşarak,  bir anlamda öfkelerini  dışa vurduklarını düşünüyorum :)...  Bu sözlerin altında da çoğunlukla, Mevlana, Hz. Ali gibi isimler oluyor.  Aslında  onların sözü falan değil  pek çoğu. Birisi onların adını kullanıp  daha çok paylaşım hedefliyor.

Gezilenleri, yenilenleri paylaşıyoruz. Facebook'da ... Çocuklarımızın  sevdiklerimizin, kendimizin  başarılarını,  becerilerini,  ürettiklerini paylaşıyoruz.  Örneğin  az sonra  bu yazıyı  koyacağım " face" e...  :))   Bu da bir , "Ben burdayım,  sesimi duyun"   çağrısı aslında ...  

Geçen gün  dolmuşta,  önümdeki koltuklara iki genç çocuk oturdu.  Birisinin saçından gözümü alamadım zira o kadar ilginç bir kesimi,  ilk kez gördüm.  Aşağı kısımlar normal tıraşlı, tepede ise  bir  bölüm saç  uzatılmış ve  lastikle  kuyruk yapılmış. Eşime anlatırken  "Bu  tür  "uç" tarzlar  dikkat  çekmek "beni fark edin"  duygusunun bir tezahürü müdür acaba?" dedim...  İnsanların özellikle de gençlerin; ailesinde ve yakın çevresinde yeterli eğitim ,donanım  yoksa veya  bunlar olsa bile ilgi, sevgi, şevkat  yoksunluğunun   bir sonucu olarak, böylesi "uç" örnekler sergileyip  "farklılıkla fark edilmeyi" hedefliyorlar , kanımca...

 Bu;   fark edilme  ,  değerli  olduğunun veya değerlerinin  bilinmesi  arzusu,  hepimizde var aslında...

 Herşeyde olduğu gibi  "normal" sınırlarda kalabilme,  önemli olan... Facebook veya diğer sosyal sitelerin, oyunların bağımlısı olup yokluğunda krize girecek  kadar  "hasta" olanların  yardım almaları gerekiyor aslında... Bunun dışında , normal sınırlar içinde kullanıldığında;  paylaşımlar ,  sadece rahatlatmakla kalmıyor  , bilgi birikimimize önemli katkı  sağlıyor...

Bundan yirmi otuz sene önce  psikolog veya psikiyatra gitmek söz konusu olduğunda "deli"  veya  en hafifinden "ruh hastası"  damgası   yapışırdı insanlara.Günümüzde ise  sınav problemi yaşayan, hiperaktif olan çocuklar, evliliğinde sorun yaşayanlar,  sürekli mutsuzluk içinde bocalayanlar  soluğu psikolog veya psikiyatrlarda alıyor...  Avrupa'da her bireyin  psikoloğu olduğunu duymuştum...Psikiyatrlar  doktor oldukları için  tedaviyi ilaçla yapıyorlar. Psikolog  ise  sizi dinliyor,  dinliyor...  Zaten  sorunun yarısı  böylelikle çözümleniyor :)  Sonrasında da , eğitim ve tecrübe  devreye giriyor,  yaşantınızdaki sorunu aşmanız için önerilerini sıralıyor...

Birilerinin bizi dinlemesini istiyoruz.... Etrafımızda bizi dinleyen dinlemeye hazır  birilerini bulduk mu, anlatıyor, anlatıyoruz. ...   Konuştukça  kendimizin de farkında olmadığımız  bazı gerçeklerle yüzleşiyoruz ...  İşte sanırım facebook,   bu amaca hizmet ediyor...  Farkında olmadan  ,  aktarıyor, paylaşıyor ve  rahatlıyoruz....