Facebook Sayesinde Yaşanan durumlar

Bundan yaklaşık 2 ay önce, fakülteden görüşmeyi sürdürebildiğim yakın arkadaşım;

-‘Bizim dönem mezunlarının toplantısı var’ dedi.

Bunca yıldan sonra ilk defa olacaktı.

O kadar yıldır görüşmediğimiz insanlarla nasıl olur dedim. Yollarımız çoktan ayrılmış hiç bir paylaşımımız kalmamıştı. Hepimiz bir taraflara savrulmuştuk Kısaca pek sıcak bakmadım bu konuya. Bu kadar kalabalıkta neyi paylaşacağız diye itirazlarımı sürdürdüm.

* * *

Çok özlediğim görüşmeyi çok istediğim arkadaşlarım da vardı elbet. Kırılma noktam bu konuydu. Arkadaşımda bu konuyu iyi bildiğinden ikna girişimlerini bu konu üzerine yoğunlaştırdı.

Benim facebook üyeliğim yoktu ama arkadaşımın üyeliği sağolsun.

Bu facebookdan kaçış yoktu yani. Bulunmuştum işte.

* * *

Neyse arkadaşımın başarılı olan ikna girişimleri sonucunda kendimi giyinmiş hazırlanmış Beytepe yollarında buldum. Gündüzden yirmi yıldır görmediğim arkadaşımla görüşüp ilk duygu coşkusunu yaşamıştım bile.

* * *

Bölüme vasıl olduk çoğu gelmişti, her gelenle yükselen sevinç çığlıkları ve şaşırma nidaları seremonisi bizle de yaşandı.

Önce sarılmalar sonra ay inanmıyorumlar.

-Aaa inanmıyorum diyorum şaşkın şaşkın.

-Aaa ne, eee? Diyorlar.

Gözler aynı, mimikler de değişiklik yok ama benden de isim çıkmıyor..

Sayamadım ama 20 25 kişiyle aynı anda böyle durumlar yaşadık ilk anda.

* * *

Öğlenkinin kat be kat fazlası bir duygu coşması oldu sonuçta.

Ama isimleri bir hatırlasam daha kolay olacaktı her şey biraz şaşkın ördek durumundayım ben.

Bakıyorum da herkes birbirini gayet iyi hatırlıyor.

Uzun zamandır görmediğim yakın arkadaşımın yanındayım sonunda.

Biraz özlem giderdikten sonra.

-‘Ya bir şey sorcam bak mavi gömleklinin adı neydi.’ diyorum.

Cevap alıyorum. Yöntemi buldum diyorum içimden.

Sonra bir başkasını soruyorum arkadaşım yine cevap veriyor.

‘Ya sen nasıl hatırlıyorsun’ diyorum

-Facebooka girmezsen böyle olur diyor bana.

Meğer herkes dersini çalışmış birbirlerinin son hallerini görmüşler. En azından isimlerin üzerinden geçmişler. Benim gibi üye olmayanlar ise yıllığa bakıp çalışmalarını yapmışlar. Ben de hiçbiri yok.

Birden çok pişmanlık duyuyorum üye olmadığım için.

Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi üye olmadığım bir sosyal paylaşım sitesinin, beni şaşkın ördek durumuna düşüreceği.

Ama böyle kıvranmaktansa dersimi çalışmadığımı söylüyorum yekten.

* * *

İlk şoklar atlatılıyor isimler hatırlanıyor. Özlemler gideriliyor sonra.

Ee ne yapıyorsun? Neredesin şimdi yoksun diyorlar.

Ankarada’yım diyorum yok yani ne iş yapıyorsun?

Okuduk da neye yaradı bakalım öğrenmek istiyoruz hepimiz birbirimizden.

Arkasından medeni durum ve çoluk çocuk sayısı bilgileri de tamam ediliyor.

* * *

Ait olma duygusunun verdiği mutluluğu hissediyorum fotoğraflar çekilirken.

Herkes anne/baba olmuş, herkes görevlerini yerine getirmiş... Bizden beklenilen hayata dair görevlerimizi tamamlamışız. Çocuklarımız yaklaşık bizim tanıştığımız yaştalar şimdi.

* * *

Seçimlerimiz miydi bizi yıllar önce buralara getiren yoksa seçimlerimize neden olan tesadüfler miydi. Bunları düşünürken yakalıyorum kendimi ve sırası değil diye söyleniyorum kendi kendime.

* * *

Yemeğe geçiliyor, duygular yoğunlaşmaya başlıyor sonra, içilenlerinde etkisiyle.

* * *

Birden 20 yaşındaki kız oluveriyorum. Düşünecek kadar bir geçmiş biriktirememiş, geleceğini henüz yaşamamış bir genç kız. Belki çoğumuz öyleydi.

* * *

Gerçekten o gece, o yaşta oldum. Sadece o yaşı yaşadım ben. O yaşa döndüm ve o yaşımla tekrar buluştum.

* * *

Sonuç mu? Fotoğrafları merak ediyorum.

Haziran 2010 / Kurşun