Fakir zamanlar

Fakirlik, hep bana korkutucu gelmiştir. Yoksunluk ve yoksulluk hep zihindedir, derler. İnanıyorum ve bunun deneyimleri bende de var. Buna rağmen “ fakir “ sözcüğü niye bu kadar ürkütücü geliyor bana?

Üstelik niceliksel yanı kadar niteliksel yanını da farkındayım. Ben öyle lafı dolandırıp söylemekten pek hoşlanmıyorum. Gizlilikten olsun, kibarlıktan olsun, hiç fark etmiyor. Yoruyor beni.

O yüzden direk konuya giriyorum. Oğlumu sözleyip nişanlayacağız. Fakat babasıyla biz, o küçük yaştayken ayrıldığımızdan, bu iş beni biraz zorluyor. Kendimi tahrik etmek için geçmişten bir sürü malzeme bulup çıkarıyorum. Kendi ayağıma köstek oluyorum.

Halbuki ekonomik boyutunu geç, ne büyük zenginlik benim için. Ayrılmış da olsam, görüşmüyor olsam da, olsam oğlu olsam da… Bir sürü şeye ve bana rağmen oğlum anne ve babası yanında olarak bu özel gününü yaşayacak. Öylesine yaşanılan fakir zamanlar varken bu zenginlik değil de ne?