Falaka

İki arkadaş sohbet ediyorlardı.

Cumhur: Arkadaşlar, şimdi düşünüyorum da eskilerde bizim ruh sağlığımızı düşünen anne baba hiç mi hiç yokmuş. Bizim nesil kayıp nesil. Saldım çayıra, Mevlam kayıra nesli.

Veli: Niye bu kadar hayıflanıyorsun arkadaş?

Cumhur: Hayıflandığım falan yok canım. Şimdi milletin, ruh doktorlarına, psikologlara verdiği paralara, zamanlara baktıkça kendim aklıma geliyor. Güleyim mi, ağlayayım mı şaşırıyorum.

Veli: Niye? Anlat bakalım!

Cumhur: Bizim anne, babamız, sinirlendikçe ellerindeki tahta elbise askılarını, çamaşır kazanının karıştırma sopalarını üzerimizde kırarlardı. Bir gün iki kardeş, okuldan karneleri alıp eve gelince babamız tarafından falakaya yatırıldık. Nedeni basit, karnede birkaç tane zayıf var. Allah’tan babamız, bir gün önce bize “Karnede zayıf olursa, sizi falakaya yatıracağım.” demişti. Biz de okuldan dönünce, hemen tuvalete girme bahanesiyle ayaklarımızla, çorap arasına kartonlar, yünler yerleştirmiştik. Babamız vur babam vur. Falaka faslı bitince bize “Bir daha ki sefere sizi bıçakla keseceğim.” demişti.

Korkan kim. Falakadan, kırılan elbise askılarından cesur çocuklar olmuştuk. Anamız, babamız bize dayak atarken stres atıyor, biz de dayak yerken stress atıyorduk. Ruh doktorlarının varlığından bile haberimiz yoktu.