Farkettim ki

Her sabah evden çıkarken yalnız olduğumu sanıyordum. Bu sabah farkettim ki hiç de yalnız değilmişim hatta epey kalabalıkla beraber koyuluyormuşum yola her evden çıktığımda,

Günlük sabah hazırlığımı yaptıktan sonra ayakkabılarım aldı ilk sırayı kendi ellerimle çıkıp bulundukları yerden kendi ayaklarıma giyiliverdi. İnce olan ceketimi giydim sonra, hava güzel olacaktı hava durumuna göre öyleyse   kalın  giyinmeye gerek yoktu. Çantam sırasını bekliyordu koltuğun üzerinde akşamdan gereken kontrolleri yapılmış eklenecek ve çıkarılacak olan her şey kendi yerini almıştı. Aldım çantamı da sehpanın üzerinden telefonum bakıyordu beni unutmayacaksın değil mi? der gibi, merak etme diyerek aldım çantamdaki kendi odasına yerleştirdim. Şemsiye ilişti gözüme birden yok bu gün sen evde kal dedim  yağmur görünmüyordu hava durumunda,  anahtarlarımı da aldım ve çıktım evden henüz bir kaç merdiven inmiştim ki gözlüğümü almadığımı farkettim bir anlık panik yaşadıktan sonra hemen geri döndüm aldım. Zira gözlüğüm en önemli parçalarımdan biri    yıllardan beri,  ne o bensiz  kimsenin işine yaraya bilir  ne de ben onsuz  yapabilirim,  hatta "Ya İcad edilmemiş  olsaydı"  başlıklı bir blog bile  yazmıştım.   Böylece tam kadro yola koyulduk   yalnız olmadığıma sevinerek ve  karşılaşabilmeyi hayal ederek gülen yüzlerle!..

"Fotoğrafçıya gülümseyin, bir gün mutlaka selamınızı alırlar." Üstün Dökmen

http://t1311.hizliresim.com/1h/1/u3w0m.jpg