Farkındayım

Yağmurlar başlayınca hüzünlü yalnızlık duygusu şehrin ara sokaklarını çoktan ele geçiriyor. Yıllar önce yağmurlar başladımı hüzünlü bir aşık sanırdım kendimi.. Uydurma kederler yaratıp İstanbul manzarasını solumaktan büyük keyif alırdım..O sıralar düşümüzün adı ''o da beni seviyor''du.. Onu hayatımıza katmak, hayatımızın bir parçası yapmak arzusu vardı. Hiç düşünmeden iyi mi, kötü mü diye, hiç hesaplamadan neye malolacağını..

Küçücük bir bakışla arkamıza bile bakmadan giderdik. Çünkü aşıktık, güçlüydük..
Sonra... Aşk biranda iktidar mücadelesine dönüştü. Güçlü olalım derken güç bizi kendisine esir etti. Öyle çok korkuyoruz ki, aşık olup gücümüzü kaybetmekten, terk edilmekten, küçük düşmekten, aldatılmaktan, reddedilmekten...

Yüreğimizi ortaya koymaktan zayıflıklarımızın bilinmesinden çekiniyoruz..
Çünkü saklanırdık biz..Yaralı yanlarımızı saklardık başkalarından...İş yaralara geldiğinde en yakınlarımız bile birer yabancıya dönüşürdü.

Bilirdik çünkü, en çok yaralarımızla vurulurduk biz, en büyük acıyı kabuk tutmuş bir yaranın kurcalanmasıyla yaşardık; uzun zamanlar boyunca çabalayıp unutmaya çalıştığımız o acı verici yaralar kurcalandıklarında , açıldıkları zamandan daha derin acılar verirdi bize..

Bu yüzden kaçıyoruz. Hatırlamamak için.. Yeniden yaralanmamak için..
Bu yüzden olsa gerek, korktuğumuz herşey başımıza geliyor..Kazançlar ve kayıplar..

Her kayıpta kalkanlarımızı daha güçlü kuşandık.
Savunmalar arasında küçücük kaldık.
Bu yüzden en derinlere sakladık içimizdeki küçük kızı..
Aşkta çoğu zaman birlikte kürek çekmek gerekir..Gerektiğinde o sevgiyi bir köşeye koyabilmeli insan..
Aşk denizin üstünde yazı yazmak mı?
Önemli olan yazmaya cesaret etmek ve dağılmasını cesurca izlemek..
Anlamlı olan da bu sanırım..

Söz Sezen Aksu'nun..

''Bu kızı yeniden büyütmeliyim
kor ateşlerde yürütmeliyim
farkındayım, farkındayım''