Farkındayım

Hiç hayatın bir an durup, olanca hıncıyla boğazınıza sarıldığını hissettiniz mi?

Nefesinizin kesildiğini, duvarların üstünüze üstünüze yıkıldığını, ezilip eciş bücüş olduğunuzu?

Son zamanlarda bu garip ruh halini ben pek sık hisseder oldum! Sanki canım çekilmiş gibi bedenimden, yaşıyorum ama öylesine… Uyumak istiyorum günlerce, aylarca, yıllarca… Ve mümkünse de uyanmayayım hiç, kimse de gelip uyandırmaya yeltenme sin!

Hevesim kayboldu ya da terk etti, enerjim adeta tükeniş alarmları veriyor! Bu denli kabına sığmayan biri nasıl oldu da bu hale geliverdi ben de bilmiyorum. Yıllarca harcanan emeklerin, sarf edilen çabaların ardından elde avuçta koca koca sıfırlar peyda oluverince sanırım bu son kaçınılmaz oluyor.

Ve fakat trajediye bakın ki artık daha fazla debelenmek de istemiyorum! Evet farkındayım daha çok erken, yol uzun, her bitiş yeni bir başlangıç… Ama dillerde hep aynı nakarat zikir ediliyor!

Bilemiyorum, aynanın karşısına geçip karşımda o suratı görünce… Sönmüş ışıklı bir çift göz, manasını kaybetmiş arayan bakışlar… Tanrım sanırım depresyona girmenin arifesindeyim! Bu kuyudan kendimi yine kendim çekip çıkaracağım