Fava (Genimize Zarar)

Baklalı köyde, bebekliğimin ilk gurbeti. . .

Orada tanıdım garibi Gurabayı, düğüm düğüm.

Kendi memleketimde, ilk dil farkını yaşadım,

Hakareti karşı cinsimden, orada gördüm. . .

Korktum! Kendi memleketimde korktum!

Ama ben çocuktum, kimi öğretti ona hakareti?

Kimdi o, benden çok mu? Hak ediyordu Çukurova'yı,

Dedem ağa idi, ben bilmezdim aşağlamayı, özümde yok!

Kim! Kim öğretti! O masum çocuğa hakaret etmeyi. . .

Onun çocukları, şimdi benim büyük köyümde cana can. . .

Benim dibimde, benimle kardeş gibi, ürkek, titrek, lakin emin,

Seviyorum onu, insanlıktan geç nasiplensede, o masumdu. . .

O insan büyümüş, benim gibi garipliği yaşıyor, memleketinde!

Memleketim, Kuran-ı okur anlamaz, ben az anlarım, okumadan!

O da Müslüm ben de, yollar ayrı, hedef birdir, hak için. . .

Paylaşılamayan bir pasta, yesin garibim, mülk Allah’ın değil mi?

Rahatsız bir güç var,  aramızdaki birlikteliğimizden! Kim ola?

Arap bülbülü şakır, keklik hınnalı, sarmaş dolaş farkımız ne ki?

Kimimiz dağlı, kimimiz ovalı, akıl biraz zayi, garipleriz, değil mi?

Öğle geçmiş notunu Çelebi "bedenen güçlü, aklen zayi " imiş ovalı . . .