Felekte baht utansın bi nasip erbab-ı himmetten.

 Bir Vatan şairidir Namık Kemal. Nazım ve nesir bir çok eseri vardır tanıdığımız.Hürriyet Kasidesi onun en tanınmış eserlerinden biridir.

  Bu çok tanınmış Kasidenin   bir beyitinde der ki Namık Kemal . Felekte baht utansın bi nasip  erbab-ı himmetten.Yani himmet sahibi kişilerin yaşamda değerlerinin bilinmemesinden kader utansın.Aslında sözde çok güzel bir kinaye var. Şairin yaşadığı dönemlerde de insanların pastadan pay almaları kabiliyet , ve çalışmaları ile değil üst mercilere yakınlık , torpil gibi olaylarla doğru orantılı imiş. Şair güzel bir kinaye yaparak bu olayları  açıkca belirtmiyor ve şans diye geçiştiriyor. Anlayana.

 Benim nereden mı aklıma geldi bu beyit sabah sabah.Sosyal paylaşım sitelerinde gördüğüm bir haber aklıma getirdi bu beyiti. Bir baletin yurt dışında aldığı bir ödülü yazıyordu bir arkadaşım. Bu ödülden ülkemdeki basın organlarında hiç söz edilmediğini ve bu çocukların daha sonra kapanın elinde kaldığını da yazısına ilave etmiş arkadaşım.

 Basın organlarımızda böylesi başarı haberlerine rastlamıyoruz artık. İlimde, teknolojide, Tıpda, müzikde, balede , sanatta olan bu çok güzel, onurlandırıcı başarılar duyurulmuyor ne yazık ki. Terör, taciz, şiddet, cinayet ve tüm kötülükler,Gerek yazılı gerekse sözlü basın organlarımız adeta felaket habercisi gibi bütün bu konuları anlatıp. örnekler veriyor.Hiç mi güzel olay olmuyor. Olmaz mı.Olan güzel olayları sadece tanıdık kişiler vasıtasıyla sosyal paylaşımlarda okuyoruz.duyuyoruz.

 Sonra ne mi oluyor. Bizim sahip çıkmadığımız edebiyatçımız, bilim adamımız,doktorumuz, sanatçımız, müzisyenimiz kapanın elinde kalıyor ve bize sadece onları uzaktan izlemek düşüyor.

 Ben de böylesi bir kapma olayının içinde olduğum için yakından biliyorum. Kemancı kızım Burcu Göker yurt dışında yaptığı uzun eğitim sonucunda sanatını en iyi icra edebileceği ülkede kaldı.Ülkesinde sanatını icra etmek için yaptığı büyük mücadele hep neticesiz oldu. O bir Türk kızı olarak Doktor ünvanına sahip olduğu mesleğini ülkesinde icra etmek, bildiklerini , yeni nesillere aktarmak, müziği ile sevenlerinin ruhuna ulaşmak istemez miydi.Ne yazık ki olmadı. O şimdi çok uzaklarda bir çok öğrenci yetiştiriyor, hergün konserler veriyor,müziği, sanatı ile insanlara ulaşıyor.

 Sadece biz onu dinliyemiyoruz. Bir de İstanbul doğumlu Amerikalı Kemancı diye tanıtıldığı zaman içimizde bir yerlerde bir şeyler kanıyor.Onun da içinde bir şeyler kanıyor ülkesinden, ailesinden , sevdiklerinden bu kadar uzak.

 Şimdi sorarım size erbab-ı himmetin Ülkesindeki nasipsizliğinden kim utansın?