Fener'den geriye yine hüsran, yine esmer günler kaldı

Fenerbahçe Yunan takımı Paok’u da yenemeyerek Avrupa defterini kapatmış!. Zaten hiç açmamıştı ki… Yani hüsran yine hüsran bu aşkın sonu. Ya da Kayahan’ın şarkısındaki gibi;

Yine bana hüsran, yine esmer günler kaldı…

Perşembenin gelişi, çarşambadan belliydi. İyi bir Fenerbahçe, Avrupa’nın bu sıradan takımlarına birbiri ardına yenilmez ve elenmezdi. Allahaşkına siz hiç Young Boys veya Paok adlı takımları uluslar arası maçlarda hiç duydunuz mu veya hiç seyrettiniz mi?. Senin gücün Antalya'ya mı, Manisa'ya mı?. Kimdir bu takımlar?..

Mncheste United, İnter, Chelsea galibiyetleri alan, şampiyonlar ligi grubundan 9 puanla çıkan güzelim Fenerbahçe’den kalan enkaza bak?. Üzerinden dumanlar çıkıyor. Yanıyor, yanıyor.

3 senede gelinen yere bak ve ağla Fenerbahçe’lim ağla…

Yazık.

Bu takımı bu hale getirmek için az gayret sarfetmediler. Bu kulübün tarihinin en başarılı yılını yaşatan Zico’nun anlaşılmaz kovulmasının ardından, bu kulübü yönetenler, ne yazık ki girdikleri yanlışlıklar zincirine her yıl bir başka yanlış zayıf halka ekleyip duruyor ve zincirin zayıf halkası hiçbir zaman bu ağırlığı çekecek durumda olmadığından, ilk gerilimde kopuyor.

Aragones’in kendi sorunlarını çözecek yaşı geçmişti. Sahada uyuyordu. Mal bulmuş magribi gibi atladılar üstüne. Gönderene kadar göbekleri çatladı. Herkes biliyordu hiçbir yapamayacağını. Sonra bile bile Daum’u getirdiler. Bunları hep taraftara rağmen yaptılar. Daum’u gönderene kadar göbekleri çatladı. Açıktan para verdiler ki Aykut Kocaman gelsin diye!..

Daum’un tepesinde onu demoklesin kılıcı gibi sallandırdılar bir sene. Sportif direktör olarak.

Sonra hem sportif Direktör yaptılar, hem Teknik Direktör!.. Bir kulüp başkanı yardımcısı ünvanı vermediler, bir de Kadıköy Kaymakamlığı!...

Gel gör ki ne Daum’un tepesinde iken ne bir şey görebilmiş, ne Daum’dan sonra Aykut Kocaman.

Bu sahadaki pasif, etkisiz, ruhsuz, gelen her rakip atağında taraftarın yüreğini ağzına getiren, kendi atağa çıktığı zaman, çerçeveye o topu bir türlü sokamayan beceiksiz Fenerbahçe takımının Sportif ve Teknik direktörü ile bu ruhsuz takımı yaratanlar sanırım nerden çıktı bu Avrupa maçları diye iç geçimekten kurtulup rahatlamışlardır.

Çünkü artık elenecek takım, oynanacak maç kalmamıştır Avrupa’da.

Şimdi çıkın Antalya’yı dörtleyin, Kasımpaşa’yı yenin, Manisa’yı yendik diye sevinin.

Fenerbahçe’yi bir KOCAMAN yıl daha esmergünler bekliyor. Hüsran yine hüsran bu aşkın sonu. Görüntü net değil, ne yazık ki ışık vermiyor. Ne kadar zor atıyorlar ve ne kadar kolay teslim oluyorlar.

Esmer golcü almakla esmer günler önlenemiyor.

Fenerbahçe yönetimi ne yazık ki olanları ve olacak olanları dışarıdakiler gibi anlamıyor, anlamak istemiyor. Cezasını da hem kendileri, hem bu kulübe gönül verenler çekiyor.

Sayın şimdi bakalım. Kaç kombine sattınız?. Fenerium mağazaları ne kadar gelir getirmiş?.

Çünkü yıllardır yaptıları ve başardıkları tek iş bu.

Sabırları zorluyorlar. Ne yazık ki, feryatlara da aldırmıyorlar.

Bu gün trenler dolusu insan gördüm penceremden. Umutla maça gidiyordu. İçlerindeki sarı-lacivert aşkı onların yaşam biçimiydi. 15-16 yaşında bir çocuk, sırtında formasıyla trene yetişmeye çalışıyor, var gücüyle koşuyordu. Neler hissettiği çok iyi anlıyordum.

Dönüşleri gidişleri gibi heyecanlı değildi. Trenler sessizdi. Neler düşündüklerini ve yaşadıkları hayal kırıklığını anlamak zor değildi.

Ve bu hüsranları yaratanlar, hiçbir zaman onların çektiği acıyı anlayamıyorlar.

Galiba mağlup olmaktan, elenmekten, başarısız olmaktan daha da acısı buydu..

Umutsuzluğun ne olduğunu bilmiyorlar.