Fenerbahçe sevdası -2-

Allah izin vermedi be kardeşim. Hayırlısıyla dedik, inşallah dedik, dualar okuduk ama içimizden birinin umudu bitmişti ki biz golü yedik. Hayatım da hiç bu kadar umutlu olmamıştım, çokta güvenmiştim Fenerbahçe’me. Chelsea’nın gücü, başarıları umurumda değildi. Bize gereken bir gol hem çok yakındı, hem de çok uzak...

Tüm futbolcular gayretliydi. Ekran karşısında hayal edilen goller, galibiyetin sevinci, taraftarın neşesi, coşkusu çok büyüktü. Türkiye’nin başarısı olacaktı bir anlamda, taraftarın da sevgisinin karşılığı. Olmadı, olamadı belki de yarı finalde hatta ve hatta finalde elenecekti. Bu daha büyük bir hüsran olurdu. Zaten geçen yazımda “olay bu mudur budur” demiştim. Demek ki umutlansam da noktayı çoktan koymuştum aslında. Kupaya hazır olmadığını gördük, bu sene olmasa da gelecek seneler de umutlar yeşerecek buna inanıyorum kuşkusuz.

Bu mağlubiyetin ardından Fenerbahçe Turkcell Süper lige ağırlık verecek biliyorum. Taraftarı onu hiçbir zaman yalnız bırakmadı bırakmayacakta. Sağın solun kışkırtmalarına gelmeyecek, gülüşlerini görmeyecek, gereksiz söylentilerine kulak tıkayacak. Fenerbahçe aşkı hiç bitmeyecek. Tolstoy’un sözündeki gibi “Güzel olan sevgili değildir, sevgili olan güzeldir” der. Benim ve Fenerbahçe taraftarının gönlündeki sevgili hep güzel kalacak, daha çok sevinçlere sevinç katacaktır, inanıyorum.