Fesupanallah

İki insandık biz seninle, insanoğlu bizdik, dünya nüfusu 2 kişi idi. Sen sanatla uğraşan bir ölümlü, ben seninle uğraşan sanatçı.
Ben beyazım sen kırmızı, turluyoruz bir derin kürenin içinde. Keşfe çıkmışız haberimiz yok, bir nüfus arıyoruz o da yok.
Yelpazeni sallıyorsun güzel yüzünün önünde. Havanın etkisi beyazlaştırıyor yanaklarını, sen bir kırmızı oluyorsun bir kırık beyaz. Ayağada kalkmıyorsun, almışsın marpucu eline pöfürüyorsun da pöfürüyorsun. Arada bir gökyüzüne bakar gibi olduğunda, arkama melek takasım geliyor. Uçmak istiyorum delicesine, sen sakin ve beni görememezlikten gelmeye devam ediyor olan oluyorsun. Bir kızarıklık beliriyor alnımın ortasında, ve yanaklarımda, ben bir beyaz oluyorum bir çatlak kırmızı.

Kadermizin gittiği yere bakıyor bu çocuk, kim bilir ne olmak istiyor büyüyüp çirkinleşince. Bir meyve olarak görülmekten sıkılan domates gibi bakıyor kadrajın soluna. Aslında bir bakıyor bir bakmıyor. O bir, bir kırmızı bir beyaz. O bir kırmızı beyaz. Hem eserden hem eserciden bi tutam yutmuş.
Artık fazla ekleyemiyorum kelimelerimi, aşk geliyor beynime ve susuyorum. Sevgi geliyor omzuma hıçkırıyorum.

Fesupanallah diyesim de gelmiyor değil, kime uçtuğumu bilmek bu çocuk gibi hakkım.
Fesupanallah diyesim de gelmiyor değil, kimsin sen kırmızı. Nerelerimde nüfus ediyorsun.
Fesupanallah diyesim de gelmiyor değil, insanoğlu, bir sen, bir ben, bir bebek. Bir kırmızı, bir beyaz, bir de sola BAKAN ölümsüzlük iksiri.

Kalmak için gel, fesupanallah demiyeceğim.


Fotoğraf: yeşilkare