Fi tarihinde bir hayattı

Yaşamak mı dır ölüm ? Ölüm mü dür yaşamak? Yaşamı ölüm var olduğu için mi severiz yoksa hiç ölmeyecek gibi yaşadığımız için mi?

Yalanlar söyledim kendime

Suretimde alayvari gülüşler vardı

Bencil küstah ve ukala…

Her kurduğum cümlenin ya başı devrikti ya sonu

Yanık mektupların külleri kavururken avuçları

Geceden içip içip sabahlara eremedim

Fi tarihinde bir hayattı

Alaca renkte…

Tüm renklerin kirlenip;

Birinciliğin beyaza kaptırıldığı…

Ama tüm renklerin karışımı beyazdı

‘Mış gibi’ yaptım hep

Ya da sadece oyalandım

Yanlış mevsimlerde çiçek açtığımdan olsa gerek

Yedi veren gülünün kokusunu

Hazanın sarısını baharın yeşilini hiç bilmedim

Zamanın çakılı kaldığı bir ‘an’ dayım yine,

Mahkemeyi kurdum;

Savcı da hâkim de avukat da benim

Artık ne hırçınım ne kalabalık

Olabildiğimce durgun ve yalnız

Olabildiğimce sessiz ve sedasız

Derin bir nefes aldım

Hevesim kursağımda kala kaldı