Fidanlar düşüyor Toprağa

Huzursuz günler geçiyor ömrümden. Şehit haberleriyle burkuluyor, daralıyor kalbim. Duvarlar, etrafımda duvarlar. Aşamadığım. Kapılar, açamadığım. Bulutsuzluk özlemiyle yüklüyüm. Bıktım karanlıktan… 

Sabır diliyorum. Acılarını paylaşıyor ve sabır diliyorum. Anlıyor muyum? Yaşanmadan anlaşılmaz. Ben de anlamak istemiyorum… 

Üzgünüm ve kime kızacağımı bilemeden… 

Umutsuzluk bulutlarına takılı aklım 

Karamsar bir siyahlık, sanki yağmura durmuş 

Yeşertecek belki içimin bahçelerinde 

Yeni filizleri geleceğe çevirip gözlerini 

Dur, fırtınayı davet ediyor da olabilir 

Hemen kamçılama heyecanın atını 

Ne hezimetlere düştün mutluluk sarhoşuyken 

Devriliyor ardı ardına fidanlar toprağa 

Hala umut mu diyorsun? 

Bencillik edip kendin için yetecek umut mu arıyorsun? 

Gözlerime dolmuş nehirler taştı taşacak 

Gelme üstüme üstüme. İyisini diliyorum herkese. 

Dağlar kabul etmemiş yaradılışta ölüm acısını 

Neden bilir misin? Korkmuşlar un ufak olmaktan. 

İnsan, insan haykırmış “Ben, ben dayanırım” diye 

Yiten fidanların, sönen yıldızların hesabını 

Yaradılıştan mı bileceğiz elimiz kolumuz bağlı 

İçin alıyor mu? Yanlış sordum aslında 

Senin içine hiç ateş düştü mü? 

Ateş nasıl düşer ki insanın içine? 

En ala yakar elini, ayağını, yüzünü, gözünü… 

Düşer, düşerde kor olur. Alev çıkmadan od olur. 

Yaşanmadan bilinmeyenlerden işte! 

Umuttan bahsediyordun başlarken 

Umut yıkılınca ne olur bildin mi? 

Fidanları umutları olan kadınları 

Söylüyorum ama boş 

Yaşamadan öğrenmiyor insan 

Ne zaman öğreneceksin? 

Karanlıkta yıldızsız, gelecekten umutsuz 

Taşlara sarılınca mı anlayacaksın 

Ne zormuş kalmak fidansız… 

Sağlıkla ve mutlu kalın 02/08/2011