FİKİR DE, KİMİN FİKRİ?

Bazı milletler hazır ideolojilere daha fazla inanır, hazır dinler, hazır fikirler ve de her şey aslında daha önceden belli bir emek ve ideolojik yaklaşım ve çıkar amacıyla üretilmiş bu denli “işe yarar mı, yaramaz mı”  bilinmeksizin ve de düşünülmeksizin bir fikrin, bir ideolojinin ve bir dinin peşine düşmek ne derece doğrudur?

 

Sağ sol kavramları aslında bu toplum için böyledir, Türkiye’de sağcı geçinenlerin, Almanya’da solcu olmalarından tutun da bizim ülkemizde emekçilerin sağcı, mecburen patronlara da solculuk kalıyor, patronların solcu olduğu ya da kabul edildiği bizim gibi toplumlarda olgunlaşmış bir fikir bulmak zordur.

 

Turancılık mesela; fikrin tarihi ile ilgili açıklamalarda

 

https://tr.wikipedia.org/wiki/Turanc%C4%B1l%C4%B1k#Osmanl%C4%B1'da_Turanc%C4%B1l%C4%B1k  linkine tıkladığınızda açıkça göreceğiniz üzere şöyle yazıyor.

 

Türkiye'de dış Türker’e yönelik ilgi 1890'larda başladı. Fransız tarihçi Léon Cahun'ün Asya Tarihine Giriş: Türkler ve Moğollar adlı eserinin Necip Asım tarafından yapılan Türkçe çevirisi (1896), Türkçü hareketin dönüm noktalarından biri idi. Daha önce Türkçede özel bir anlam taşımayan Turan kavramı Cahun'ün eseri sayesinde yaygınlık kazandı.

 

1904'te Yusuf Akçura'nın, Osmanlıcılık ve İslamcılık akımlarına karşı Türkçülüğü savunan Üç Tarz-ı Siyaset adlı etkili kitapçığı yayımlandı. 1908'de "Türk diye anılan bütün kavimlerin geçmişteki ve günümüzdeki durum, etkinlik ve eserlerini öğrenmek ve öğretmek" amacıyla İstanbul'da Türk Derneği kuruldu. Derneğin kurucuları Yusuf Akçura, Necip Asım (Yazıksız), Velet Çelebi (İzbudak), Rıza Tevfik (Bölükbaşı) ve İstanbul Üniversitesi profesörlerinden Agop Boyacıyan idi

 

1911'de yine İstanbul'da kurulan Türk Yurdu Cemiyeti, kültürel çalışmaların yanı sıra Orta Asya Türklerine yönelik doğrudan doğruya siyasi görüşler de ileri sürdü. Mehmet Emin (Yurdakul) un önderlik ettiği cemiyetin kurucuları Yusuf Akçura, Ahmet Ağaoğlu ve Hüseyinzade Ali (Turan) gibi Rusya göçmenleri idi. 15 Mart 1912'de kurulan Türk Ocağı, Türkçü ve Turancı hareketin asıl odak noktası oldu. 1912 ile 1930 yılları arasında bu örgüt, Türkiye'nin en etkili siyasi/ideolojik düşünce merkezi olarak hizmet verdi. Türk Ocağı'nın kurucuları arasında, yukarıda adı geçen kişilere ek olarak Zeki Velidi (Togan), Reşit Galip, Ferit Tek, Hamdullah Suphi (Tanrıöver), Halide Edip (Adıvar) ve Adnan Adıvar gibi aydınlar bulunuyordu.

 

Bir Fransız tarihçi tarafından ortaya atılan ve daha sonra Necip Asım tarafından dilimize kazandırılan yani özünde başkasına ait olan ve bu fikrin öncesinin başkasına ait olması elbette masumane bir şekilde Türker’e iyilik olsun diye ve son derece tarafsız bir şekilde yazılmışsa dahi biri bu milletlerin kardeş olduğunu söylüyor ki bunu biz neden düşünmemişiz düşüncesi akla gelmiyor değil.

 

Bazı milletler düşünür bazında geçmişinde bir temele sahipken özellikle son dört beş asırdır düşünür yetiştirememiş bir medeniyetin elbette matbaaya karşı olan ulemanın etkin olduğu ve bunların da kesinlikle karşı olduğu yenilikler bize Ortaçağ öncesinin Avrupa’sını hatırlattığından düşünür yetiştirmemesi, yetiştirememesi anlamlıdır. Türkiye ve Anadolu coğrafyası uzun yıllar güce dayalı bir düşünce sisteminin emir ve yasaklarının uygulandığı bir yerleşim olduğundan hele de kendisi de Türk olmasına rağmen kendisi gibi Türk olanların beyliğini yok emek, dönüştürmek ve hatta onlara bey olduğunu unutturup tebaa ve kul oldukları tezini ısrarla işleyen Osmanlı’dan özgürlük ve fikir anlamında bir şey beklemek mümkün olamazdı. Nihayetinde “gökteki meleklerin eteklerinin arasında bakıyor ve günah işliyor” diyerek bir rasathaneyi yıktırabilen ulema din sınıfı, “İslam’da ruhban sınıfı yoktur” şiarına ters bir şekilde hem kendilerine kazanç kapısı yaptıkları dini hem de o dine inanan toplumu sürekli aşağı çekerek bize bugünleri sağ olsunlar hazırladılar.  “Bizler hazır paket fikirlerin ardı sıra gitmeli miyiz? Yoksa istemezük mi demeliyiz ya da oturup bir çay daha içip biz de mi düşünüp bunu ilan etmeliyiz” tercih bizim…