Fıkra dağarcığım yetersiz!

“Baba; baba, bak şu fıkra ne komik!”

Bıktım fıkra dinlemekten!

Ertuğrul Ata, cumartesi pazar oldu mu kafamın etini yiyor!

Gülmedim mi bakıyor suratıma bir daha okuyordu!

Uyandım; gülüyorum şimdi!

“Nasıldı baba?”

“Çok komikti oğlum! Nereden bulursun bunları bilmem!”

Ben de babamı rehin alırdım.

İlkokul üçüncü sınıftaydım ilk fıkra kitabını okuduğumda. Zannederdim ki babam duymamış bu fıkraları.

Pendik kütüphanesinde “Fadime’den Karadeniz fıkraları” adlı kitabı okurken sesli gülmüştüm de görevli uyarmıştı!

“Oğlum sessiz gülsene! Milleti rahatsız ediyorsun!”

Burada fıkra yazmaya korkuyorum yalnız!

Anlatacağım fıkrayla kendimi ele veririm diye düşünürüm!

“Denyonun anlattığı fıkraya bak! İlkokul çocuğu bile gülmez buna!”

Fıkranın mantığı insanın kültür seviyesini ortaya çıkarır! Hele buluşmalarda bundan hepten kaçınıyorum!

Ağır takılıyorum hesapta!

Anlatılanlara da tebessümle yetinirim!

“Şuna bak lan! Hayatında fıkra duymamış garibim! Dağdan mı geldi ne?” Demesinler!

Birkaç yıl geçsin Ertuğrul Ata’yı can kulağıyla dinleyeceğim!