Fikrimin ince gülü

Nasıl da zorlanıyorum; kardeşlerimde olanı kendim için de istemeye. Çünkü bencillikmiş; ya da ne bileyim kıskançlıkmış gibi algılanacağından korkuyorum. Daha da kötüsü; sanki ben istersem, onlardan alınacakmış gibi geliyor. Akıllara durgunluk veren bir düşünce biliyorum, ama geliyor. Durduramıyorum.

Hâlbuki ben, onların tırnağına taş bile değsin istemiyorum. Onlar, benim için değerli. Kıskanabilirim, kızabilirim, bencilce davranabilirim; yani insanca olan bir sürü duyguyu, onlarla da deneyimleye bilirim.

Fakat öyle olmuyor. Siz, bu kadar girizgâhtan sonra anladınız değil mi? Lafın dönüp dolaşıp onlara geleceğini. Ne yapalım? Bugün için yapabildiğim bu. Çok çekiniyorum onları kırmaktan.

Günlerden bir gün; olağan gibi görünen hayvanlarla ilgili sorunlardan birini yaşadık, evinde oturduğum kardeşimle. Olayı ayrıntılarıyla aktarmayacağım. Çözüm kısmında çit yaptırmaya karar verdi kardeşim.

İlerleyen günlerde de vazgeçti. Doğal çit oluşturmak için, çeşitli bitkiler dikti o bölgeye. Bana da; bitkiler büyüdüğünde, karım içlerinden birini seçecek ve o doğrultuda bir doğal çit oluşturacağım, dedi.

Kırıldım. Beni de böyle önceliğine koyacak, koruyacak biri olacak mı hayatımda, diye iç geçirdim. Ya da geçmişte olmuş muydu?

Belki!